Nieraz idąc do kina pragniemy ucieczki w świat marzeń, chcemy przeżyć niezapomnianą przygodę, pływać na dalekomorskich statkach, unosić się w powietrzu, podziwiać piękne krajobrazy, przekraczać granice umysłu, czasu i przestrzeni i przez kilka magicznych chwil odetchnąć pełną piersią i móc nareszcie cieszyć się życiem. Czasem szukamy jednak czegoś zgoła odmiennego i gdy gasną światła oczekujemy jedynie prawdy, nieraz gorszącej, lepkiej od niewygodnych faktów, pozbawionej zbędnych ozdobników i scenariuszowych upiększeń.
Kino oferuje nam dziś bogactwo gatunkowe zdolne sprostać tym różnorodnym wymaganiom. Stojąc długo przed rozświetlonym neonami repertuarem wahamy się i nieraz zmieniamy zdanie. Co tym razem? Może świat pełen magii? A może horror, pościgi, dokument, komedia lub dramat? Gdy odpowiemy już sobie na to niewypowiedziane na głos pytanie odnajdujemy się w tłumie publiki pragnącej, podobnie jak my, trafić na ten właściwy seans. Siadając w ciemnej sali kinowej wśród innych widzów, chcemy po prostu przeżywać. Pragniemy śmiać się i płakać, współczuć, żałować, wybaczać, ale i nienawidzić. Szukamy miłości, pożądania, ale i odtrącenia. Pragniemy czuć i smakować życie…
Bimbrownik, egzorcysta, recydywista, pogromca Bardaków, zombiaków, ufoków, demonów, Lucyfera i Boruty, człowiek od brudnej roboty i osikowego kołka. O kim mowa? Czytelnicy zaznajomieni z prozą Andrzeja Pilipiuka z pewnością odgadli bez mrugnięcia okiem. Chodzi o Jakuba Wędrowcza – pierwszego polskiego bohatera literackiego, który pije, chędoży, nagina prawo do granic możliwości, a mimo to pozostaje prawdziwym herosem!
Już po pierwszym pokazie w Cannes Rubber nagrodzony został owacją na stojąco i z miejsca zdobył status obrazu kultowego. Jest to pierwszy i prawdopodobnie jedyny na świecie film, którego bohaterem jest zabójcza opona posiadająca zdolności psychokinetyczne. Jeśli czujecie w powietrzu niebezpieczne opary absurdu – nie lękajcie się. Opona to wyjątkowo dobry film!
Wybuchające Beczki miały być książką, która odważnie zdekonstruuje i podda krytyce obecny stan branży elektronicznej rozrywki. Wedle obietnic autora mieliśmy się z niej dowiedzieć, dlaczego pewne gry są przez nasz umysł postrzegane, jako dobre (a inne wręcz przeciwnie), oraz jakie są składowe naszego odbioru gier wideo. Czy to się udało? Owszem! I to jeszcze jak!
Krótki sygnał ostrzegawczy i ciężka brama więzienna otwiera się powoli odsłaniając bezkresny zimowy krajobraz. Ulrik wychodzi z więzienia po 12 latach odsiadki za zabicie kochanka swojej żony. Podobną scenę oglądaliście już zapewne wielokrotnie w wielu filmach amerykańskich. Po drugiej stronie murów stoi uśmiechnięty kumpel, który wręcza kluczyki do wypasionej fury. Potem krótka przejażdżka i wizyta w ulubionym barze. Do tego optymistyczna muzyka, drinki z palemką i piękne kobiety. Tylko, że tutaj sytuacja wygląda zgoła inaczej, bo po drugiej stronie bramy nie ma nikogo… Po takim wstępnie można odnieść wrażenie, że czeka nas długa i mozolna przeprawa przez ciężkostrawny dramat podlany pesymistycznym sosem. Na szczęście Pewien dżentelmen to czarna komedia ze sporą dawką humoru i polską telewizją (!) w roli aktora.
Kolejne targi Electronic Entertainment Expo za nami. Jak co roku święto branży elektronicznej rozrywki, przyniosło kilka nowości, olśnień i rozczarowań. Gracze tradycyjnie już pozostawieni zostali z większą ilością znaków zapytania niż jednoznacznych odpowiedzi. Powróciły zawsze aktualne po tego typu imprezach wątpliwości. Czy z branżowego kapelusza wyskoczy zaczarowany królik? Czy jest nadzieja na lepsze jutro dla przeciętnego gracza? Czy targi to marketingowy balonik dla mas czy impreza dla hardkorów? Czy warto czekać na to, co przyniesie przyszłość? Przed wami ekstrakt z moich impresji na temat tegorocznego E3.
Na nowy film reżysera Królestwa, Tańcząc w ciemnościach i Przełamując fale czekałam z nadzieją, że uraczona zostanę obrazem intrygującym, pełnym typowej dla von Tiera głebokiej emocjonalności. Po projekcji mam pewność, że Melancholia to film, którego nie chciałabym w przyszłości oglądać. Zamiast pięknej metafory lub pastiszu filmów o końcu świata uraczona zostałam wielką wydmuszką po zgniłym jaju, tyle, że w wielobarwnej skorupce.
Firma Microsoft uruchomiła specjalną ofertę dla studentów z USA, w ramach której mogą oni otrzymać za darmo konsolę Xbox 360 4GB. Promocją objęci zostali wszyscy studiujący na uczelniach wyższych, którzy kupią komputer PC z systemem Windows 7 wart przynajmniej 699 dolarów i spełnią jeden z dwóch warunków.
Każdy, kto choć raz w życiu dokonał upragnionego zakupu doskonale wie, że proces ten zawsze przebiega podobnie. Najpierw skrupulatnie zbieramy fundusze, wrzucamy je do skarbonki, ciułamy na koncie, odkładamy do skarpety lub chowamy do portfela. Gdy dysponujemy odpowiednimi zasobami gotówki bądź wirtualnych pieniędzy nadchodzi wreszcie moment by wybrać się na zakupy. Na pozór nie ma w tym żadnej filozofii. W czasach gospodarki rynkowej nie brakuje wszak ani centrów handlowych, ani małych specjalistycznych sklepików. Jeśli chcemy kupić grę sprawa jest banalnie prosta. Mamy do wyboru salony z multimediami, hipermarkety, aukcje, dystrybucję elektroniczną, sklepy internetowe i jeszcze kilka innych opcji. Co jednak, gdy zamierzamy nabyć produkt trudnodostępny? Co, gdy chcemy kupić książkę, której nie znajdziemy na półce w księgarni na rogu. Ba! Co jeśli nie znajdziemy jej nawet w największych sieciach, bo tytuł, nie ma polskiego dystrybutora i w związku z tym nigdy oficjalnie nie zagości w nadwiślańskim kraju? Czy skazani jesteśmy na oglądanie tych tytułów zza wystawowej szyby i zaspokajanie naszej ciekawości poprzez lekturę kolejnych recenzji w zagranicznych mediach? Odpowiem krótko – nie! Książki o grach da się kupić bez wydawania fortuny i zagranicznych wycieczek. Jak to zrobić? Dowiecie się tego z niniejszego tekstu.
„Cyberkultura w najlepszym wydaniu. Największe gwiazdy polskiego gamingu oraz błyskotliwe i charyzmatyczne prowadzące.” To wszystko czeka nas już niebawem zdaniem twórców nowego przedsięwzięcia intermedialnego, jakim jest PlayMakers TV. Czy nowa telewizja dla graczy będzie miała szansę zadomowić się na dłużej na rynku zdominowanym przez tvgry.pl?
Podobno Polacy nie czytają. Według najnowszych badań, przeprowadzonych przez Bibliotekę Narodową i TNS OBOP, w 2010 roku książki nie miało w rękach 56% z nas. Czy to znaczy, że nie chcemy czytać? Czy jak twierdzą niektórzy jesteśmy narodem bezmyślnym, który woli prymitywniejsze rozrywki? Ja wierzę, że przyczyna leży zupełnie gdzie indziej. Czytanie w świecie ruchomych obrazów przypomina nieco sport wyczynowy. Niby większość wie, na czym on polega, ale bariera wejścia jest dość wysoka. Często też sama dyscyplina wydaje nam się mało interesująca, zwłaszcza, jeśli trzeba czytać o czymś, co jest dalekie naszemu doświadczeniu. Kalendarz "Książki o grach 2011" miał pierwotnie powstać tylko i wyłącznie na mój prywatny użytek. Czytając wpisy poświęcone literaturze na temat gier doszłam jednak do wniosku, że osób takich jak ja – chcących czytać literaturę poświęconą tematyce związanej z grami wideo, jest znacznie więcej. Dziś dzielę się swoim zbiorem informacji na temat interesujących, z mojego punku widzenia, premier książkowych 2011 roku. Pamiętajcie, że nie jest to tekst pisany z pozycji znawcy tematu, lecz osoby, która prawdopodobnie tak samo jak Wy, poszukuje wiedzy na temat książek o grach i branży elektronicznej rozrywki. Jeśli natomiast szukacie fachowych wpisów o literaturze na temat game designu polecam blog Wybuchające Beczki.
Według doniesień z oficjalnego fanpage’a Mass Effect 2, długo oczekiwana trzecia odsłona kosmicznej gry akcji z elementami RPG ukaże się dopiero w pierwszym kwartale 2012 roku. Deweloperzy zapewnili, że czas ten planują poświęcić na uczynienie z ME 3 „największej, najodważniejszej i najlepszej gry w serii, która przekroczy oczekiwania wszystkich.” Co tu dużo mówić, mamy kolejną obsuwę okraszoną klasycznym marketingowym bełkotem. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wpis zawierający tę rewelację zebrał jak do tej pory 1320 „lajków” i 445 komentarzy, wśród których figurują także te o charakterze aprobującym. Ot choćby taki oto: „So Sad and so good at the same time” (“Smutne i dobre zarazem”). Kolejny kasowy tytuł ma się ukazać z kilkumiesięcznym opóźnieniem a zewsząd słychać aplauz i ledwie słyszalne utyskiwania. Czyżbyśmy chcieli Mass Effecta 3 w 2012 roku?
Historia pokazuje, że ze wszystkich superbohaterów najbardziej pociągający potrafią być ci, którzy są z pozoru najmniej „super”, bez tego całego splendoru, połyskującej zbroi, wiatru we włosach i bieli zębów. Moja prywatna definicja herosa zawiera w sobie niedoskonałość jako cechę konstytutywną. Oczywiście nie chodzi o przetarty kombinezon czy brak odporności na wybrany pierwiastek. Bohater z krwi i kości to ten, który posiada słabości prawdziwie ludzkie – trudny charakter, skomplikowaną przeszłość, kontrowersyjny kodeks postępowania. W ogromnym uniwersum DC znajdziemy kilka przykładów tego typu niekryształowych herosów. Mnie to właśnie Batman zawsze wydawał się postacią najbardziej intrygującą. Autorzy nie poddali go niepotrzebnej idealizacji i nie przyprawili mu sztucznych anielskich skrzydełek. "He's just one man! One man dressed like a lunatic and armed to the teeth" – mówi o nim w jednym z monologów Joker. Nie wiem czy się ze mną zgodzicie, ale zawsze uważałam, że wybitne postacie zasługują na wybitne gry. Batman: Arkham Asylum studia RockSteady to bez wątpienia gra wybitna...
Jest „Space Bridge”, „Terminator”, są „Jajeczka” vel „Nu, pogodi”, jest „Mickey & Donald” i wciąż pojawiają się kolejne! Projekt Pica Pic to zestaw retro handheldów, na które pożądliwym okiem zerkali fani elektronicznej rozrywki na długo przed pojawieniem się na rynku Nintendo DS i PSP. Serwis stworzony został przez Hipopotam Studio, czyli Aleksandrę i Daniela Mizielińskich – absolwentów wydziału Grafiki warszawskiej ASP. Nim sprawdzicie zawartość, muszę was jednak ostrzec – Pica Pic uzależnia!
Klimatyczna sala warszawskiej Fabryki Trzciny zapełniona po brzegi. Trwa jesienna konferencja CD Projekt. Zwarta masa ludzka czeka na prezentację najnowszego materiału wideo z Wiedźmina 2. Wreszcie mija godzina zero i pełne napięcia oczekiwanie ustępuje miejsca skupieniu. Film zaczyna się dobrze znaną ze zwiastunów i dziennika dewelopera sceną: uwięziony w celi lochów zamku baronowej La Valette Geralt, wisi skrępowany za ręce z widocznymi ranami na plecach. Po chwili widownia ponownie obserwuje znany z poprzednich filmów scenariusz – wojownik z Rivii woła strażnika, obezwładnia go i pod odzyskaniu ulubionego oręża kontynuuje ucieczkę...
