Spójrzmy co się dzieje przy okazji każdej nowej premiery. Wychodzi pierwszy Uncharted, mówimy o czerpaniu z Tomb Raidera, wychodzi nowy TR (2013), nieustannie porównuje się go do Uncharted. Powstaje CoJ: Gunslinger i od czasu pokazania pierwszych screenów mówi się o starszych CoJ (co jest zupełnie zrozumiałe), ale także o Borderlands i Bulletstormie. Jeżeli ktoś robi RPG, najlepiej, żeby określił: ten RPG będzie jak Skyrim, albo jak Baldur’s Gate. Czasem tylko pojawi się jakiś tytuł, który nie wiadomo do czego przyrównać, więc cieszymy się z nowej jakości (Don’t Starve, Minecraft), ale co z resztą gier?

Nowe odsłony znanych serii mają łatwiej, bo wystarczy pokazać poprzednią część (Dark Souls, Devil May Cry) i już wiadomo chociaż w zarysie, czego możemy się spodziewać. Czasem tylko mamy wątpliwości: nowy Resident Evil będzie jak RE 1-3, czy RE 4-6? Nowe gry muszą być na tyle dobrze zrealizowane i/lub wyjątkowe, żeby zapaść w pamięć i wyrobić sobie imię. O czym ja tu piszę? Głównie o Remember Me.

Nieraz widzi się, że recenzenci lubią wytykać grom niedługi czas zabawy. Sam lubię tytuły długie, najlepiej wymagające przynajmniej kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu godzin, czasem jednak, na przykład pomiędzy przejściem Assassin’s Creed II, a zabraniem się za Skyrima, miło jest poświęcić wieczór lub dwa jakiejś krótszej produkcji.

Jak powstała ta lista? Wybrałem gry, które przeciętny gracz, bez uprzedniego zagłębiania się w solucje, może ukończyć w ciągu od dwóch do pięciu godzin, mając przy tym poczucie przejścia jakiejś kompletnej i dopracowanej całości. Z nich wyselekcjonowałem 7 ulubionych - kolejność raczej losowa. Nie obchodzą mnie w tym zestawieniu speedruny ani gry, w których rozgrywa się godzinne mecze (co w żadnym wypadku nie daje poczucia „przejścia” tytułu).

Zapraszam do piątego artykułu z cyklu „Była taka gra”. Zgodnie z jego koncepcją, przedstawiam kolejny z tytułów, które kiedyś były ciekawe i oryginalne, ale z jakiegoś powodu nie doczekały się jeszcze ani jednej kontynuacji, remake’u, rebootu i w ogóle jakoś o nich ucichło. Tym razem chciałbym przypomnieć Shadow of Rome.

15 marca 44 roku zamordowany został Juliusz Cezar. W spisek wrobiono Vipsaniusa, ojca głównego bohatera omawianej gry. Agrippa (bo tak ma nasz bohater na imię) jest rzymskim żołnierzem, który, żeby ocalić ojca, zostaje gladiatorem. W międzyczasie Octavianus prowadzi śledztwo mające na celu znaleźć prawdziwego mordercę. W sumie to fabułę chyba lepiej przemilczeć…

Znacie to uczucie, kiedy podczas gry online z losowo dobranymi graczami z różnych krajów słyszycie lub widzicie nagle czyjąś wypowiedź w języku polskim i jest wam wstyd, że to akurat wasz rodak musiał się tak popisać? A może jest wprost przeciwnie, gdy tylko możecie, umieszczacie w awatarze naszą flagę i podkreślacie swoje pochodzenie? Czy może wszystko wam jedno?