Rządy szukają oszczędności wszędzie tam, gdzie się tylko da? Śmiem w to wątpić. Pewne natomiast jest to, że szukają ich tam, gdzie jest im te grosze najłatwiej uszczknąć. I w ten sposób tracą przeciętni ludzie, bo łatwiej jest zmniejszyć nakłady finansowe na elementy budżetowe wpływające bezpośrednio na polepszenie sytuacji finansowej społeczeństwa, aniżeli zająć się problemami w samych resortach ogarniętych przeklętą biurokracją, normami wziętymi z chmur i brakiem jakiejkolwiek chęci do zmian wewnętrznych. Jest jednak pewien 14-latek, który odkrył, że w łatwy sposób można zaoszczędzić fortunę.

Czy są wśród nas fani motoryzacji? Zgaduję, że tak, bo samymi grami żyć nie można. W sumie to mógłbym przyznać, że od gier zaczęła się u mnie niejako „zajawka” związana z samochodami użytkowymi, a całości dzieła dopełnił od lat emitowany w wielu krajach świata program Top Gear. Wydaje mi się, że nie ma lepszego programu motoryzacyjnego, który można by oglądać, ale ostatnimi czasy coraz gorzej się czuję w związku z czasem trwania całego show. Wyjaśnijmy to dokładniej.

Gdy nie ma w co grać, a ma się jednak ochotę uratować świat czy stworzyć jakiś jego odpowiednik na zasadach wykreowanych w naszej wyobraźni, przemierza się sieć w poszukiwaniu nowego punktu zaczepienia. Krąży się po Internecie z nadzieją, że naszym oczom ukaże się zbawczy widok – zapowiedź bądź wzmianka o nowej produkcji, która być może będzie w stanie wciągnąć nas i odpowiednio zagospodarować przeznaczony na granie czas. Mi w ten sposób udało się jakiś porządny czas temu natrafić na grę, która ma być nowym spojrzeniem na kultową serię Sim City.

Symulatory są specyficznym typem gier, które swoich odbiorców muszą traktować bardzo poważnie, gdyż nie ma ich zbyt wielu. Do tego nie mogą poszczycić się wielkimi korporacjami stojącymi za developerskich procesem oraz ogromnym budżetem pozwalającym twórcom zrealizować na tyle dużo aspektów, żeby chciało się w ów tytuł zagrać nawet pomimo szczerej niechęci do tego typu gier. Producenci muszą więc kroczyć ścieżkami, którymi nikt jeszcze nie kroczył, co owocować może takimi produktami, jak „Symulator kozy”, czy „Symulator…”, no właśnie! Sami się przekonajcie.

Jeszcze względnie niedawno telewizja była głównym medium dostarczającym informacji i różnej maści rozrywek całym społeczeństwom. Były nawet rodziny, w których rytualnie - co niedzielę - zasiadano, by oglądać starannie wyselekcjonowany pod wszystkich domowników teleturniej. Ostatnimi czasy jednak coraz częściej rósł udział Internetu w ogólnym udziale wszelkiego rodzaju źródeł informacji i rozrywki w naszym życiu, aby w ostatecznym momencie osiągnąć wręcz coś określanego mianem dominacji. Niechętnie te dwa światy, telewizyjnego show i sieciowego życia, ze sobą współpracowały, jednak są od tego pewne wyjątki, za sprawą których możemy bohaterów z Internetu zobaczyć w pełnoprawnych programach telewizyjnych.

„Nie spodziewałem się, że ktoś postanowi zrealizować pomysł tak dziwaczny, tak bardzo inny od wszystkiego, co jest mi znane i co zostało przyjęte za normalne. Jasne, zdaję sobie sprawę z tego, że oryginalność i podążanie nowymi, nieutartymi ścieżkami może być jedyną drogą do osiągnięcia devloperskiego sukcesu, ale oryginalność ta, hipsterstwo nawet w pewnym sensie, nie przestaje zadziwiać” – tak można było zareagować na pierwsze pomysły tego typu gier. A teraz pojawiła się zapowiedź kolejnej gry, którą będziemy przechodzić od końca.

Dużo już zostało na temat developerskich obietnic na przestrzeni lat powiedziane. Ten, kto wierzy, że przedpremierowe pokazy mogą prezentować produkt w tym samym stopniu zaawansowania i szczegółowości, co ostateczny efekt prac w postaci samej gry, robi sobie krzywdę. Niewiele jest przypadków, w którym obietnice dotyczące funkcjonalności czy stylistyki gier zostały spełnione. W końcu przecież starannie wyreżyserowane filmiki są po to, żeby rozbudzić graczy i sprawić, żeby pociekła im po brodzie gameplay’owa ślinka. A jak sprawa ma się z Watch_Dogs?

Seriale mają to do siebie, że potrafią dostarczyć większą ilość emocji niż film, zgrabnie rozłożoną na każdy z odcinków. Można się w nie zdecydowanie bardziej zaangażować. Film często jest dziełem o zamkniętym charakterze. Rozpoczyna się, trwa i kończy wszystkie, a przynajmniej większość, wątków, które napoczął. Seriale z kolei potrafią dozować historię, nęcić nas zapowiedziami kolejnego odcinka czy też powstawać w bardzo dynamiczny sposób, zależnie np. od danych trendów. Sami scenarzyści przecież nie do końca mogą wiedzieć, jak potoczą się losy bohaterów, których ożywili. A skoro potrafimy się zaangażować, to potrafimy też odczuć swoisty smutek wynikający z odejścia serialowego bohatera…

Sezon 4. serialu The Walking Dead jest już na półmetku. Do końca zostało pięć odcinków, więc niewiele już teoretycznie mogłoby się wydarzyć. Mając jednak na uwadze fakt, że jest to serial dość specyficzny, gdzie twórcy często rzucają się na ścieżkę najmniej dla widzów prawdopodobną do zaistnienia, można by pokusić się o odrobinę fantazji i wykreować własne zakończenie trwającego sezonu tak, aby najpełniej wykorzystać motywy, które otwarto podczas powrotu na wizję drugiej połowy sezonu 4.