O wojowniku lewel trzydziesty, którego zjadły wilki

Jest taki czas w życiu gracza, kiedy to problemem staje się znalezienie dla siebie gry RPG, która spełni wszystkie jego obecne zachcianki. Problem jest spory, ponieważ patrząc na dzisiejszy rozmiar rynku i ilość tytułów z których możemy dobrowolnie wybierać, każdy powinien znaleźć coś, co zaspokoi jego głód. Jeżeli masz z tym jednak problem to nadszedł czas, aby wyciągnąć rękę po tytuły roguelike.

Pierwsze spotkanie z jakimkolwiek roguelike’iem jest doświadczeniem niesamowicie bolesnym. Po pierwsze grafika, w bardzo wielu przypadkach składająca się jedynie ze znaków ASCII, przez co początkowo ciężko odróżnić postać gracza od ściany. Po drugie - jeżeli jesteście na tyle niezłomni, że grafika wam nie straszna – jest to sterowanie, niesamowicie frustrujące, zwykle oparte wyłącznie na klawiaturze, gdyż większość roguelike’ów nie posiada obsługi myszki. Po trzecie – poziom trudności. Ponieważ będziecie ginąć. Często, w głupi sposób, przez własne błędy lub przez najzwyczajniejszego pecha i do tego permanentnie. Roguelike nie wybacza błędów i stara się z całych sił was zabić. Zostaliście ostrzeżeni.

Wynagrodzenie za powyższe niedogodności jest spore. Otrzymujemy bowiem multum gier, które oferują nam ogromne światy, nierzadko bogatą mitologię i tony grywalności. Poniżej prezentuję Wam garść roguelike’ów, które moim zdaniem szczególnie warte są wyróżnienia.

 Ancient Domains of Mystery

ADOM stworzony został przez Thomasa Biskupa jeszcze w roku 1994. Trafiamy do świata Ancardii, w którym zaczynają szerzyć się siły Chaosu, a my wcielamy się w jednego z wielu awanturników, który być może świat uratuje. Tworzymy postać. 10 ras, 20 klas, jeszcze więcej umiejętności, no i do boju. Pierwszą walką jest, jak i w przypadku niemalże wszystkich roguelike’ów, walka ze sterowaniem. Niemal jak w symulatorze lotów, każdy przycisk ma swoją funkcję. Gdy tę walkę już wygramy, czas na bicie potworów. Ruszamy więc, ratujemy szczeniaczki (kiedyś się w końcu uda), staramy się nie umrzeć z głodu. Udało się? Cieszcie się, póki możecie. Nie ważne jak potężny stanie się Wasz bohater, chwila nieostrożności jest w stanie go szybko i sprawnie zabić. Głód, smok, stado wilków po ciężkiej batalii, miss-click i samospalenie fireball’em – trzeba zacząć od nowa. Nie, nie wrócimy do ostatniego ogniska bez zebranych duszyczek, które możemy odzyskać. Od. Nowa.

Rogue Survivor

Wielu narzeka już na tematykę zombie. Rzeczywiście, pełno jej wszędzie. Od filmu, przez książki po gry. Natłok zwłaszcza tych ostatnich jest ogromny. Jednak tych z Was, którym temat jeszcze się nie przejadł powinien zainteresować właśnie Rogue Survivor. Epidemia, miasto w płomieniach i w żywych trupach, ludzie walczą o przetrwanie nocy – to już znamy. Szybkie tworzonko bohatera i rzuceni jesteśmy w sam środek horroru. Przeżycie nocy jest osiągnięciem, dlatego każdy ranek pełni tutaj rolę level up’a. Oraz wzrostu poziomu trudności – na ulicy pojawia się więcej trupów, część ewoluuje, a miasto najeżdżają gangi w celu zabicia gracza w poszukiwaniu pożywienia. Najlepiej mieć przy sobie broń, na wypadek, gdybyśmy spotkali agresywnych ocalałych, albo tych martwych. No to szukamy, najlepiej sklepu z bronią, lub posterunku policji. Dotyka nas zmęczenie, które jest tutaj równie zabójcze jak ołów. Barykadujemy się w mieszkaniach, zaklepujemy okna i drzwi dechami, ponieważ musimy się wyspać. Musimy również jeść, z głodu również się umiera. Więc opuszczamy kryjówkę i szukamy po domach i po spożywczakach, po drodze walcząc ze stadem umarlaków. No dobrze, ale co jeżeli dosięgnęła nas wreszcie kostucha? Możemy zacząć od początku, normalka, ale możemy również wcielić się w innego ocalałego, lub nawet zmienić stronę barykady i pobawić się w umarlaka. Zombie survival w bardzo przyjemnej formie.

UnReal World

Znów trafiamy na tytuł stary, narodzony w 1992., lecz dostępny jako freeware zaledwie od roku. UnReal World jest na tyle ciekawy, że nastawiony jest bardziej na czysty survival, niż na walkę. Trafiamy do świata wzorowanego Finlandią epoki żelaza. Otrzymujemy paczkę umiejętności mających pomóc nam przeżyć w dziczy i zaczynamy zabawę w Beara Gryllsa. Na pewno widzieliście chociaż jeden odcinek programu wcześniej wymienionego pana, i jeżeli brakowało wam produkcji do pogrania w podobnym klimacie, to jesteście u siebie. Można bawić się na różne sposoby: polować pasywnie, zastawiając pułapki, albo agresywnie, biegając za zwierzyną z dzidą w ręku. Można bawić się w łowienie ryb, a nawet w uprawę pól czy hodowlę zwierząt. Każda z tych rzeczy, o ile zrobiona poprawnie(czyt. Udana) przynosi naprawdę mnóstwo satysfakcji. Jeśli już skończyliście ze zbieraniem jadła, a wasz pierwszy szałas to dla was za mało, czas zbudować dom. Następnie go umeblować. Nie, ścian nie pomalujecie. Po zapewnieniu sobie wygód najważniejszych, można pobawić się również w tworzenie broni, narzędzi i zbroi, oraz ciepłych ubrań, na pierwsze spotkanie z wyjątkowo zabójczą w niniejszym tytule zimą. Żebym nie zapomniał: chociaż UnReal World jest nastawiony na survival, znajdzie się też mnóstwo powodów do walki, więc nudzić się nie będziecie. Najeżdżanie w środku zimy na nieprzygotowane do walki wioski Njerpez może być ciekawym doświadczeniem. Poza rozgrywką czysto sandboksową, twórcy dają nam również dwa warianty samouczków. Jeden dla początkujących i drugi dla bardziej zaawansowanych graczy, które bezboleśnie zaznajamiają z mechaniką gry.

Fame

Fame może nie jest grą najwyższych lotów i brakuje mu nieco do ideału, warty jest jednak wspomnienia z przynajmniej dwóch powodów. Pierwszy powód, to przystępność. Przyjemna graficznie, prosty w obsłudze interfejs i obsługa myszki i samouczek dla tych raczkujących w temacie. Mnóstwo zadań do wykonania i choć większość z nich polega na „zabij” lub „przynieś”, to znajdzie się parę perełek, przez co produkcja prędko się nie znudzi. Drugim powodem jest to, że gra jest stworzona przez naszego rodaka, Piotra Bednaruka i poza językiem angielskim dostępna jest w całości również w języku polskim. Należy jeszcze napomknąć, że Fame jest w ciągłej fazie tworzenia, tak więc wszystko przed nami. I czy wspomniałem, że Permadeath tutaj nie obowiązuje?

Dwarf Fortress

Weźcie co najlepsze z roguelike, dorzućcie do tego strategii i dobrze wymieszajcie. Strategia, w której przegrywanie jest fajne? Zrobione. Dwarf Fortress poza mocno rozbudowanym trybem Adventurer, który jest kolejną interpretacją RPG w świecie pełnym zagrożeń, posiada również możliwość poprowadzenia swojej własnej kolonii krasnoludów ku zagładzie. Jak można dobrze się bawić w strategii, w której sterowanie jest tak kaprawe i nieintuicyjne? Jak odróżnić drzewo od jednostki? Atakują mnie literki? Co to w ogóle jest? Otóż, jest to moim zdaniem jedna z najlepszych strategii dostępnych na rynku, w dodatku zupełnie za darmo. I jeżeli naprawdę będziecie na tyle uparci, żeby nauczyć się w ten dziw grać, będziecie zachwyceni. Uprzednio generując nowy świat, początkowo jako grupa siedmiu krasnoludów zostajemy rzuceni w nieznane, z zadaniem stworzenia nowej krasnoludzkiej kolonii. Kopiemy tunele, ścinamy drzewa, hodujemy zwierzęta, polujemy, tworzymy sztukę, broń, pędzimy bimber, prowadzimy ekspedycje w głąb gór i wiele, wiele więcej. W końcu, gdy nasza kolonia kwitnie w najlepsze i myślimy, że już nic nas nie jest w stanie zniszczyć, marzenia pochłania rzeczywistość. I tak, zgadliście, przychodzi śmierć i zniszczenie. To w postaci wojny, zasadzki albo Wielkiego Zła z Dna Gór. Może to być również jeden z naszych własnych krasnoludków, który popadł w depresję, a następnie zwariował, aby w końcu chwycić za losowe narzędzie i narozbijać głów reszcie kolonistów. Kurczę, a tak dobrze szło. Spróbuję jeszcze raz. Tym razem rzucę się na pustynię i zrobię fabrykę szkła! Tak, Dwarf Fortress ma niesamowity replayability, a scenariuszy, jakie na was czekają jest dokładnie tyle, ile sami sobie ich wymyślicie. Kiedy najdzie ochota, po utracie naszej fortecy nic nie stoi na przeszkodzie, aby odwiedzić ją jako dzielny awanturnik w trybie Adventurer, lub poczytać nieco o świecie naszych przygód w trzecim oferowanym przez twórców trybie Legends. Losing is fun!

Tak więc przedstawiłem Wam pięć tytułów roguelike, które uważam za warte spróbowania i mam nadzieję, że powyższe, krótkie opisy naprawdę zachęcą was choćby do liźnięcia tematu. Jeżeli tak, to życzę Wam miłego (?) umierania i pikselowego piekła. I powodzenia!