Legendarne połączenie szachów i prostej zręcznościówki doczekało się wielu kontynuacji. Archon Classic jest chyba moją ulubioną.

Jedna ze sztuczek produkcji gier, wykorzystana fantastycznie chociażby w serii Yakuza oraz Metro, mówi żeby pokazywać najlepsze co się ma na początku oraz na końcu. Ludzie najlepiej pamiętają pierwsze wrażenie, a zakończenia są jedną z ważniejszych rzeczy w dziele odbieranego przez przeciętnego klienta. Nie wszyscy z sztuczki tej jednakże korzystają, co może zaboleć, szczególnie w przypadku rozwijania gry mobilnej przenosząc ją na duże platformy.

Na rynku pełnym managerów piłkarskich, symulacji oraz arcade’ówek znalazło się również miejsce na turową strategię o piłce. Turową strategię, która powinna się spodobać nawet ludziom, którym sport ten jest kompletnie obojętny.

Taktyczne RPG i część turowych strategii to gatunki do których pałam niezdrową wręcz miłością. Final Fantasy Tactics to jedna z najważniejszych gier w moim życiu, Tactics Ogre uważam za arcydzieło. Mam ogromną słabość do Vandal Hearts, szanuję Valkyria Chronicles. Z pecetowych tuzów gatunku strategii w turach zagrywałem się w Heroes of Might & Magic 3, Jagged Alliance i oryginalne XComy, a nie tak dawno zakochałem się także w piątych Herosach.

Burza na linii Chris Avellone - jego były pracodawca wciąż trwa, co absolutnie nie koliduje ze świetnymi recenzjami Pillars of Eternity 2. Gra ludziom się podoba, gra wygląda lepiej niż pierwsza część i gra jest ambitniejsza - nie da się jednak ukryć, że także gorzej napisana, a przecież już pierwsza część miała problemy z niespójnościami.