Najbardziej wzruszające momenty w grach komputerowych – część II

Najstraszniejszy interaktywny horror wszechczasów to dla mnie bezapelacyjnie pierwszy Silent Hill. Druga część serii, choć nie jeżyła włosów na karku w takim stopniu jak jej poprzednik, miała inne zalety, które koniec końców uczyniły właśnie Silent Hilla 2 najbardziej cenioną odsłoną sagi. Były to przede wszystkim melancholijny klimat i fabuła, która może pochwalić się też jednym z najmocniejszych twistów fabularnych w historii gier komputerowych. Podczas gry wcielaliśmy się w Jamesa Sunderlanda, mężczyznę wyruszającego do tytułowego miasteczka po otrzymaniu wzywającego go tam listu od żony. Szkopuł w tym, że żona ta zmarła kilka lat wcześniej w wyniku przewlekłej choroby. Podczas tułaczki przez nawiedzone miasto James spotyka między innymi kobietę wyglądającą bliźniaczo podobnie do jego tragicznie zmarłej miłości, choć ubierającą i zachowującą się znacznie swawolniej. W końcu, w pokoju hotelowym, główny bohater ogląda nagranie, które zdradza straszliwą prawdę – to nie choroba, lecz właśnie James zabił kilka lat wcześniej swoją miłość, zmęczony jej ciągłą chorobą i bólem, wyrzuty sumienia doprowadziły zaś do represji związanych z tym wspomnień. Podczas wędrówki przez Silent Hill miasto karało nas za to, co zrobiliśmy, odwołując się do lęków skrywanych w podświadomości. Scena odkrycia prawdy jest niesamowicie emocjonująca, a do tego, zależnie od naszych zachowań podczas gry, głównie względem kopii naszej żony, otrzymywaliśmy różne zakończenia, z czego większość była ekstremalnie dołująca.

Draugnimir:

Zakończenie serii Mass Effect, co by nie mówić o tych nieszczęsnych kolorach, jak najbardziej zaliczyłbym do wzruszających. Chodzi mi tu nawet nie tyle o ostatnie sceny i formę skonkludowania wojny ze Żniwiarzami (choć outro w rytmie Faunts - Das Malefitz też potrafiło zagrać na emocjach), co o sam ten prosty fakt, że oto kończy się historia rozpoczęta parę lat wcześniej. Że oto kończy się długa przygoda, w której towarzyszyły nam świetnie napisane, żywe postacie, z którymi walczyliśmy ramię w ramię, nieustannie rozmawialiśmy, przeżywaliśmy radości i smutki, zwycięstwa i porażki. Już przez samą rozłąkę i świadomość, że nasza przyjaźń z tymi postaciami nie ma ciągu dalszego, oczy potrafią zapiec. Ale wzruszające było oczywiście nie tylko zakończenie - wymieniłbym dwa najbardziej emocjonujące momenty. Pierwszy to ostatnia rozmowa z Legionem w ME3. "We... I am sorry, Tali" - świetnie nakreślona, nietuzinkowa relacja między postaciami z mocnym zwieńczeniem. Drugim momentem jest pożegnanie Mordina Solusa parę misji wcześniej, które też mocno zapadło mi w pamięć.

Jakem psychofan serii Metal Gear Solid, nie mogło w tym artykule zabraknąć przedstawiciela tej serii, która pełna jest wzruszających momentów. Prawdziwym problemem było wybranie jednej konkretnej sceny, ale koniec końców decyzja mogła być tylko jedna – „debriefing” z końcówki MGS3: Snake Eater. Podczas gry sterujemy elitarnym tajnym agentem, którego splot wydarzeń stawia naprzeciw The Boss – legendarnej kobiety żołnierza, która była dla Snake’a, głównego bohatera, nie tylko mentorką, ale z którą łączyła go niezwykle silna więź, jak sam określał, silniejsza od miłości.  The Boss zdradziła swój kraj, Snake zaś musiał ją zabić. Miłość do kobiety stała w sprzeczności z zasadami, które mu wpajała – że najważniejsza jest lojalność względem wykonywanej misji. Ostatecznie Snake, podczas zapadającej w pamięć batalii, pokonuje kobietę i dokonuje jej żywota. Jakiś czas później poznaje jednak prawdę – Boss nie zdradziła swego kraju, stała się ofiarą politycznej gry i w pełni świadomie pozwoliła, by cały świat uznał ją za zdrajczynię i potwora. Była największym z patriotów – Snake zaś własnymi rękami, całkowicie nieświadomy tego wszystkiego, pozbawił ją życia, w imię interesów mających jej los za nic polityków. Ładunek emocjonalny sceny ujawnienia tego faktu jest gigantyczny bez względu na to, który raz z rzędu przechodzi się Snake Eatera. I potrafi całkowicie zmienić poglądy człowieka na temat wojen i żołnierzy biorących w nich udział.

Ōkami to jedna z najbardziej niesamowitych (i, niestety, docenionych dopiero po latach, zbyt późno, by uratować studio, które ją stworzyło) gier dostępnych na PlayStation 2. Osadzona silnie w japońskim folklorze gra akcji w stylu Zeldy wyróżniała się przede wszystkim przepiękną, stylizowaną na japońskie malowidła oprawą graficzną oraz „niebiańskim pędzlem”, za pomocą którego mogliśmy dorysowywać różne elementy i wykorzystywać je do rozwiązywania zagadek środowiskowych bądź pokonywania wrogów. Przez kilkadziesiąt godzin zabawy wyjątkowo wciągająca okazywała się również fabuła, opowiadająca o zaklętej w ciele wilka bogini Amaterasu pomagającej mieszkańcom Japonii w odgonieniu pradawnego zła. Pod koniec gry, podczas jednej z faz ostatecznej konfrontacji ze złym demonem, nasza sytuacja wydawała się beznadziejna, przeciwnik zaś tryumfował. Zmieniło się to, gdy nagle poczuliśmy olbrzymi przypływ sił – jak się okazało, dzięki naszemu małemu towarzyszowi, który szerzył pośród mieszkańców opowieści o naszej prawdziwej tożsamości, sprawiając, że ludzie, którym podczas całej gry pomagaliśmy, zaczynali wierzyć w bogów, głównie w nas. Wszystkie nasze dobre uczynki opłaciły się i pozwoliły ostatecznie zatryumfować. Straszna klisza, wiem. Ale doskonale komponująca się z całą historią, czerpiącą garściami z mitów i legend, i dzięki temu perfekcyjnie działająca i wzruszająca.

JollyRover:

Jest jedna gra, której zakończenia nigdy nie zapomnę i żałuję, że ponowne jej przejście nie obudzi na nowo towarzyszących mu emocji, a zaledwie przywoła ich mglisty cień. Bo zwieńczenie historii opowiedzianej w Silent Hill 2 to arcydzieło storytelling'u. Już od początku rozgrywki kibicowałem bohaterowi, który w imię utraconej miłości, pełen rozbudzonej nadziei rusza w poszukiwaniu ukochanej. Z każdą godziną żywiłem do niego coraz większy szacunek, że pomimo tych wszystkich obrzydliwości i przerażających wydarzeń, których jest świadkiem, wciąż uparcie brnie w mroczne uliczki Silent Hill, zamiast podkulić ogon i brać nogi za pas. Wspaniałe, silne uczucie, myślałem. A potem przyszło zakończenie i przeciągnęło mnie twarzą po betonie. Szok, niedowierzanie, zaprzeczenie, łzy. Żadna gra nie poturbowała mnie emocjonalnie równie mocno, jak ta posępna, mroczna, a przede wszystkim tragiczna historia miłosna.

Żeby nie było tak japońsko-centrycznie, wyróżnić muszę też Red Dead Redemption, największy obok serii GTA sukces Rockstara. O ile jednak większość graczy z największym rozrzewnieniem wspomina ostatnie chwile Johna Marstona, większy ładunek emocjonalny wzbudziła we mnie scena rozgrywana kilka misji wcześniej, gdy ten w końcu otrzymuje możliwość wrócenia do domu i rozpoczyna długą podróż w rytm przecudownej piosenki „Compass”, idealnie podsumowującej tęsknotę głównego bohatera za rodziną, która napędzała go przez całą grę. Piękny, w pełni zintegrowany z rozgrywką moment, który chciałoby się, by trwał znacznie dłużej.

Na koniec chciałbym wspomnieć o wyjątkowo często wymienianej scenie tego typu, która w moim przypadku... kompletnie nie zadziałała i nie wywołała żadnych większych emocji. Mowa o TEJ scenie z Final Fantasy VII. Śmierć, która zazwyczaj okupuje pierwsze miejsce we wszelkich listach najbardziej pamiętnych zgonów w grach komputerowych. Kiedy grałem pierwszy raz w „siódemkę”, oczywiście doskonale wiedziałem, co się stanie – jak się wykazuje choćby minimalne zainteresowanie japońskimi grami, to nie da się tego nie wiedzieć, tak jak tego, kim jest Vader dla Luke’a Skywalkera. I chyba właśnie przez to, że wiedziałem, i że spodziewałem się nie wiadomo czego, kiedy w końcu zobaczyłem śmierć Aerith/Aeris, jedyną reakcją było... niedowierzanie, że całe zamieszanie dotyczy tak niemrawej sceny. Do dziś uważam to za najbardziej przereklamowaną sekwencję w grach komputerowych, w samej serii Final Fantasy nie brak zaś innych momentów, które spokojnie pod względem wywoływania emocji biją ją na głowę – chociażby scena w kosmosie z „ósemki” czy opowieść o rodzicach Red XIII z „siódemki”.

Ponownie zachęcam, byście podzielili się w komentarzach Waszymi typami i związanymi z nimi przeżyciami. Kto wie, może zachęcicie kogoś do zapoznania się z danym tytułem... Pierwszą część artykułu znajdziecie tutaj.