Wilcze podsumowanie 2017 roku

Ciężko jest mi określić minione dwanaście miesięcy inaczej niż mianem świetnych dla zjadaczy popkultury. Choć nie zabrakło kilku rozczarowań czy niepokojących trendów, w ogólnych rozrachunku ilość fantastycznych gier, filmów i seriali, jakie zadebiutowały w 2017 roku, z nawiązką wynagradza pojedyncze niewypały. Można narzekać na wredne praktyki Electronic Arts czy na to, że Netfliksowi mocno powinęła się noga przy serialach superbohaterskich, ale po co – lepiej spożytkować ten czas i energię na zachwycanie się tytułami faktycznie dobrymi.

Jaskinia

Zeszły rok udało mi się zamknąć wynikiem 50 tekstów opublikowanych na łamach Gameplay’a oraz 20 napisanych dla Gry-Online. W 2017 roku proporcje się odwróciły – w Jaskini pojawiło się jedynie 17 artykułów, za to na łamach GOLa mój podpis mogliście znaleźć pod 46 publikacjami. W najbliższym czasie trend ten się raczej utrzyma i swoje siły skupię na większym z serwisów, choć na pewno nie zamierzam całkiem rezygnować ze swojej Jaskini. Na GP najprawdopodobniej pójdę głównie w kierunku felietonów, które nie tylko są przyjemne w tworzeniu, ale też dość chętnie czytane – w przeciwieństwie choćby do MarvelMaga, mojego tegorocznego eksperymentu, który niestety nie okazał się wzbudzać zainteresowania, na jakie liczyłem. Spodziewajcie się tu zatem więcej przemyśleń tego typu.

Gry

Ja wiem, że teraz w modzie jest narzekanie na loot boksy i wieszczenie ostatecznego upadku całej branży, z której ostanie się ino iskra, z której to z kolei kiedyś wybuchnie płomień nowej rebelii. Ale no wybaczcie, ja po prostu nie jestem w stanie wykrzesać z siebie pesymizmu, gdy wciąż żyją we mnie emocje wywołane przez NieRa: Automatę – absolutnie fenomenalny tytuł, który bez cienia wahania jestem gotów określić nawet nie moją grą roku, a dekady. Zepsuty świat wiecznej wojny między androidami a maszynami najpierw intryguje swoją niezwykłością, potem pozwala przyzwyczaić się do siebie i poczuć w nim komfortowo, by w końcu zafundować nam karuzelę emocjonalną, po której pozostaje tylko zwinąć się w kącie w pozycji embrionalnej i rozważać bezcelowość wszelkiego istnienia. Absolutne dzieło sztuki. I jedna z moich gier życia.

Tak wygląda gra dekady.

A przecież NieR to nie wszystko. Gdyby nie produkcja Yoko Taro, miałbym bardzo ciężki orzech do zgryzienia z wybraniem swojej gry roku, gdyż pretendentów było naprawdę wielu – od świetnego sandboksa Horizon: Zero Dawn, przez emocjonalne Rime, po cudownie wskrzeszający sentyment Crash Bandicoot N. Sane Trilogy i satysfakcjonująco trudnego NiOha. O grach, których nie zdążyłem ukończyć nie wspominając – Zeldzie, nad którą rozpływają się wszyscy, Hellbladzie, który skradł mi serce podczas spotkania z wersją przedpremierową czy cierpliwie czekającej, aż uporam się z poprzednimi odsłonami serii Personą 5.

Nie wyrobiłem się w tym roku z ukończeniem Hellblade'a. Ale ogranie około połowy gry w siedzibie twórców wystarczyło, by wiedzieć, że jest to tytuł wybitny.

Do tego w dobrej formie zaprezentował się jeden z moich ulubionych, a we wcześniejszych latach dogorywający gatunek gier – bijatyki. W 2017 roku dostaliśmy świetne Injustice 2 i Guilty Gear Xrd Rev 2 oraz moim zdaniem nie do końca udanego, ale za to przyjętego bardzo ciepło Tekkena 7. Co lepsze, nie wydaje się to być jednorazowym wystrzałem i na 2018 zapowiedziane zostały trzy kolejne mocne mordobicia – rehabilitacja Street Fightera V w postaci Arcade Edition, przepiękny Dragon Ball FighterZ oraz długo wyczekiwany Soulcalibur 6 (albo Soul Calibur 6, bo już nawet samo Namco Bandai nie jest zdecydowane której formy używać). Ten rok naprawdę był jednym z najlepszych dla branży gier komputerowych od bardzo dawna.

Filmy

FSM w artykule obok swoim filmem roku wybrał Blade Runnera 2049 i choć również uważam dzieło Denisa Villenevue'a za bardzo udane, to jednak prosty ze mnie zwierz i przy wyborze najlepszego kinowego obrazu roku zastanawiałem się między dwoma znacznie łatwiejszymi w odbiorze tytułami. Logan nie tylko okazał się najlepszym filmem o Wolverinie (co, nie oszukujmy się, żadnym wyczynem nie jest), ale także jednym z najlepszych filmów komiksowych w ogóle. Tak jak już od dawna męczyło mnie nadmierne eksploatowanie postaci granej przez Jackmana w x-filmach (długo zajęło Foksowi odkrycie, że inni mutanci potrafią być czymś więcej niż tłem dla Wolverine’a), tak pożegnanie aktora z tą postacią wypadło fenomenalnie.

Charlie Hunnam to mój ulubieniec z czasów Sons of Anarchy - ale Król Artur miał do zaoferowania znacznie więcej niż tylko lubianą twarz.

Moim filmem roku zostaje jednak ekstremalnie niedoceniony (także finansowo, przez co można niestety zapomnieć o ewentualnej kontynuacji Król Artur: Legenda miecza. Guy Ritchie wziął motywy klasycznych legend arturiańskich i zrobił z nich własną wersję Ocean’s Eleven. Tyle, że w świecie fantasy. I z planowaniem zabicia króla zamiast planowania obrobienia kasyna. Produkcja zachwyciła mnie montażem, humorem, scenariuszowymi zaskoczeniami i świetną ścieżką dźwiękową. A jako że przeszła przez kina bez większego echa, tym bardziej warto o niej pisać i polecać do obejrzenia.

Seriale

Ten rok serialowo nie był tak udany jak poprzednie. Gra o tron bez podpory w postaci materiału książkowego zaczęła gnać do przodu jak oszalała, gubiąc po drodze to, co było w niej najlepsze, czyli intrygi (dla dobrego samopoczucia udawajmy, że wątku Littlefingera w Winterfell wcale nie było) i zaskoczenia, a zamiast tego skupiając się na typowych kliszach rodem z najgorszych produkcji fantasy. Smutne. Zawiodły także netfliksowe seriale superbohaterskie, które jeszcze rok temu prezentowały wybitnie wysoki poziom. Iron Fist i Defenders skutecznie wyleczyły mnie z uwielbienia do tej gałęzi Marvela.

Na szczęście Netflix zapewnił wysoką jakość w innych produkcjach i moja trójka najlepszych tytułów roku składa się wyłącznie z pozycji tej platformy. Na trzecie miejsce załapał się Narcos, który mimo braku napędzającego wcześniej serial Pablo Escobara zdołał utrzymać świetny poziom w trzecim sezonie. Srebro trafia do 13 powodów, które umiejętnie i z wyczuciem poruszyły tematy pokroju samobójstwa i gwałtu w taki sposób, by trafić zarówno do dorosłych, jak i nastolatków.

Jakkolwiek niewiarygodnie by to nie wyglądało dla kogoś, kto Bojacka nie oglądał - to jest właśnie serial tego roku.

Moim serialem roku zostaje natomiast Bojack Horseman – fantastyczna animacja, która zaczynała jako średniej klasy czarna komedia, a ostatecznie stała się wyjątkowo wciągającym fenomenem, perfekcyjnie łączącym humor ze skupieniem na poważnych tematach pokroju aborcji czy depresji. Czwarty sezon utrzymał świetny poziom swoich poprzedniczek, zapewniając potężną dawkę śmiechu… i smutku. Dość powiedzieć, że jest to jedyny tegoroczny tytuł, który pochłonąłem na jeden raz, od razu w dniu jego debiutu.

Komiksy

Już niemal całkiem porzuciłem czytanie angielskojęzycznych nowości komiksowych – w mojej liście stale czytanych pozycji ostały się raptem trzy tytuły, z czego jedna, Invincible, w styczniu zostanie zamknięta. Prawie cały mój komiksowy budżet trafia do polskich wydawnictw, które w tym roku dostarczyły na rynek olbrzymią ilość świetnych tytułów. Spośród nich wszystkich najbardziej ucieszyło mnie polskie, trzytomowe wydanie Anihilacji – jednego z najlepszych crossoverów w historii Marvela i fantastycznej opowieści wojennej, która świetnie odświeżyła kosmiczny zakątek superbohaterskiego uniwersum oraz dała nam pełnokrwistych bohaterów, przy których ziemscy Avengers wydają się być idealistycznymi amatorami.

W tym roku doczekałem się polskiej premiery jednego z najlepszych komiksów Marvela.

Na nowy rok życzę Wam wszystkim, byście potrafili skupiać się na pozytywnych stronach popkultury. Klapy, rozczarowania i niecne praktyki biznesowe gigantów były, są i będą – ale na każdy nieudany film, grę czy serial przypada przynajmniej jedna wybitna perełka. Nie warto skupiać się na tym, co najgorsze. Szkoda życia. Lepiej doceniać to, co wybitne.