Polowanie na smoki zawsze jest w cenie. Najgroźniejsi, ale i najbardziej typowi przeciwnicy występujący w grach komputerowych, filmach czy też powieściach fantasy są obecni także w grach planszowych. W planszówce Drako naszym zadaniem jest poprowadzenie do boju trzech krasnoludów w celu zgładzenia smoka. Albo też poprowadzenie smoka w celu zabicia krasnoludów, lub ucieczki z zastawionej pułapki. Nasz sukces zależy tylko od nas samych… Wróć – nasz sukces zależy od nas, od przeciwnika i w dużej mierze także od ułożenia kart.
Rozgrywka jest dynamiczna, polega na dobieraniu kart, oraz odpowiednim ich wykorzystaniu w odpowiednich momentach. W niniejszej recenzji postaram się przedstawić kluczowe mechanizmy rozgrywki oraz odpowiedzieć na podstawowe pytanie: "czy warto?". Jesteście ciekawi? Zapraszam do rozwinięcia.
Sid Meier’s Civilization to jedna z bardziej szanowanych serii gier strategicznych. Wciąga jak czarna dziura, rzuca wyzwanie dla intelektu i przynosi dużo satysfakcji, gdy przyswoimy zasady rządzące rozgrywką i osiągamy pierwsze sukcesy. Podobnie jest z grą planszową Cywilizacja: Poprzez wieki, wzorującą się na przebojowej serii Sida Meiera. Początki bywają trudne, jednak po zaznajomieniu się z mechanizmami rozgrywki, nauczeniu się, co wynika z czego, jakie inwestycje się opłacają i co należy po kolei zrobić, czeka nas masa szalenie wciągającej zabawy, kreatywnego planowania i sycącej rywalizacji. Ale po kolei.
Mistrzostwa Europy na naszej i ukraińskiej ziemi zbliżają się wielkimi krokami. Do pierwszego gwizdka na turnieju zostało trzy miesiące z malutkim hakiem. Najważniejszą z perspektywy polskiego kibica kwestią będzie forma biało-czerwonych w dniu rozpoczęcia turnieju i w jego trakcie, ale są też inne, mniejsze sprawy, w których chciałoby się, byśmy wypadali dobrze. Stadiony, infrastruktura, przyjęcie innych kibiców. Jeszcze inna działka to oficjalne logo i piosenka turnieju. Do loga się już przyzwyczaiłem, choć zdecydowanie mi się nie podoba. Tulipany nie kojarzą mi się ani z piłką nożną, ani z Polską. Trzeba to przetrawić. Od pewnego czasu znamy także fragment oficjalnej piosenki Euro 2012 i niestety, ale na tym polu także nie wypadamy korzystnie w porównaniu do poprzednich wielkich turniejów. Ja nimi zainteresowałem się na poważnie od mundialu we Francji, zatem kawałek Oceany zestawię z piosenkami towarzyszącymi mistrzostwom (świata i Europy) od tamtego momentu. Na początek rzućcie okiem na fragment oficjalnej piosenki Euro 2012.
Używacie audiobooków? Jeżeli lubicie wiedźmińską sagę (i chcecie docenić kunszt aktorów), lub też nigdy jej nie poznałiście (a nie przepadacie za czytaniem), to być może będziecie zainteresowani propozycją serwisu audioteka.pl. Odwiedzając tę stronę będziecie mogli nabyć 6 audiobooków, po 3 z wydanych dotąd tomów: Ostatnie życzenie i Miecz Przeznaczenia. Zaplanowanych jest więcej. Czy warto?
Już w najbliższy piątek na ekrany polskich kin wchodzi jeden z najbardziej oczekiwanych filmów tego roku, X-Men: Przeszłość, która nadejdzie. Film łączący bohaterów z Pierwszej klasy z obsadą oryginalnej trylogii, to jak miód na serce fanów, ale sprawa nie jest tak zupełnie kolorowa. Nie każdy zauważył szereg nieścisłości fabularnych między filmem z 2011 roku, a poprzednikami (które nie miałyby znaczenia, gdyby First Class było rebootem). To dobry moment, by je sobie przypomnieć.
"O, ja już go gdzieś słyszałem!" Jeżeli zdarza Ci się tak pomyśleć oddając się swojej ulubionej rozrywce, jeżeli usłyszysz znajomy głos, który jest znajomy nie-do-końca-wiadomo-skąd, to prawdopodobnie ten cykl artykułów jest dla Ciebie. Jeżeli nie, ale chcesz przyjrzeć się gdzie jeszcze użyczyli swego głosu znani polscy dubbingowcy - także zapraszam. Jako gracze czasami narzekamy, że polska wersja nie dorównuje angielskiej. Bywa, że wydaje nam się, że nie oddaje klimatu świata przedstawionego. Ale bywają przecież także bardzo udane lokalizacje. Lepsze, czy gorsze - otwierają drogę do zabawy także tym, którzy angielskim posługują się nieco słabiej. Stoją za tym pewni ludzie. Należy docenić trud, jaki w to wkładają, szanować trudną pracę, w której trzeba artykułować setki tysięcy słów, zdzierać struny głosowe, nadwyrężać język. W tym cyklu przedstawiam dorobek polskich aktorów dubbingowych. Te bardzo znane twarze, jak i te znane nieco mniej. Odsłona dwunasta – Krzysztof Banaszyk.
Rok 2008 był zupełnie niezły dla branży elektronicznej rozrywki, jeśli brać pod uwagę tylko to, ile gier wpisałem na poniższą listę. Tym razem trochę więcej do poczytania, niż ostatnio, a w głowie miałem jeszcze kilka propozycji, których ostatecznie nie wpisałem. Czy tym razem znów pojawi się komentarz typu "a gdzie GTA IV?!"? Jestem ciekaw, ale przejdźmy do rzeczy.
Oczekując na Prometeusza, warto sobie przypomnieć filmy z serii Obcy, zwłaszcza część pierwszą, wyreżyserowaną przez Ridleya Scotta. Korzystając z okazji, że jedynka była wyświetlana w telewizji, wieczorową porą rozpocząłem seans. W 1979 roku Ellen Ripley dopiero zaczynała swoją drogę ku zostaniu jedną z najsławniejszych filmowych „heroin”, a Obcy – ku zostaniu klasykiem kina horroru science-fiction.
Fabuła zarysowywała się dość typowo. „Nostromo” przechwytuje sygnał, leci zbadać sprawę, dochodzi do awarii unieruchamiającej bohaterów na pewien czas. W tymże czasie ochotnicy wypuszczają się na nieprzyjazne tereny, by dokonać rekonesansu. To oczywiście nie kończy się dobrze. Natknięcie się na jaja kosmitów wzbudza niemożliwą do powstrzymania ciekawość, a ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Piekła, które niebawem rozegra się we wnętrzu frachtowca.
Gdy w 2011 roku na rynku ukazał się Deus Ex: Bunt Ludzkości, potraktowałem go jako znakomitą okazję do zaznajomienia się z serią, której nieogrania zawsze żałowałem. Do tamtego momentu jedynie liznąłem „jedynkę”, grając w nią prawdopodobnie poniżej dwóch godzin. Pomimo tego, Human Revolution kupił mnie totalnie. W moim odczuciu należał do ścisłej czołówki produkcji z 2011 roku. Siłą rzeczy, kolejnej gry w uniwersum Deus Ex wyczekiwałem mocno, więc gdy po pięciu długich latach Rozłam Ludzkości miał wreszcie ujrzeć światło dzienne, kupiłem go w pre-orderze. Tuż po premierze niemożliwy do przewidzenia splot okoliczności sprawił, że jakąkolwiek zabawę musiałem sobie na dłuższy czas odpuścić i Rozłam ukończyłem dopiero w tym roku. Jak Mankind Divided poradziło sobie z wybujałymi oczekiwaniami? To wciąż bardzo dobra gra, ale w porównaniu ze swym wielkim poprzednikiem wypada mniej okazale.
"O, ja już go gdzieś słyszałem!" Jeżeli zdarza Ci się tak pomyśleć oddając się swojej ulubionej rozrywce, jeżeli usłyszysz znajomy głos, który jest znajomy nie-do-końca-wiadomo-skąd, to prawdopodobnie ten cykl artykułów jest dla Ciebie. Jeżeli nie, ale chcesz przyjrzeć się gdzie jeszcze użyczyli swego głosu znani polscy dubbingowcy - także zapraszam.
Jako gracze czasami narzekamy, że polska wersja nie dorównuje angielskiej. Bywa, że wydaje nam się, że nie oddaje klimatu świata przedstawionego. Ale bywają przecież także bardzo udane lokalizacje. Lepsze, czy gorsze - otwierają drogę do zabawy także tym, którzy angielskim posługują się nieco słabiej. Stoją za tym pewni ludzie. Należy docenić trud, jaki w to wkładają, szanować trudną pracę, w której trzeba artykułować setki tysięcy słów, zdzierać struny głosowe, nadwyrężać język. W tym cyklu przedstawiam dorobek polskich aktorów dubbingowych. Te bardzo znane twarze, jak i te znane nieco mniej. Odsłona dziewiąta – Mirosław Zbrojewicz.
"O, ja już go gdzieś słyszałem!" Jeżeli zdarza Ci się tak pomyśleć oddając się swojej ulubionej rozrywce, jeżeli usłyszysz znajomy głos, który jest znajomy nie-do-końca-wiadomo-skąd, to prawdopodobnie ten cykl artykułów jest dla Ciebie. Jeżeli nie, ale chcesz przyjrzeć się gdzie jeszcze użyczyli swego głosu znani polscy dubbingowcy - także zapraszam. Jako gracze czasami narzekamy, że polska wersja nie dorównuje angielskiej. Bywa, że wydaje nam się, że nie oddaje klimatu świata przedstawionego. Ale bywają przecież także bardzo udane lokalizacje. Lepsze, czy gorsze - otwierają drogę do zabawy także tym, którzy angielskim posługują się nieco słabiej. Stoją za tym pewni ludzie. Należy docenić trud, jaki w to wkładają, szanować trudną pracę, w której trzeba artykułować setki tysięcy słów, zdzierać struny głosowe, nadwyrężać język. W tym cyklu przedstawiam dorobek polskich aktorów dubbingowych. Te bardzo znane twarze, jak i te znane nieco mniej. Odsłona szesnasta – Agnieszka Kunikowska.
Jak wiemy, są osoby które mimo ledwie kilku dni od premiery zdążyły już Diablo III ukończyć. Ale są także ludzie będący dopiero na etapie zdobywania swojej kopii. Niczym przyczajony tygrys i ukryty smok wypatrujący charakterystycznego pudełka w znanych sobie pieczarach, jaskiniach i grotach (czytaj – sklepach). I ja należę do tego drugiego grona (czy to słabsza pozycja, można się spierać – wszak cała zabawa jeszcze przede mną!). Jednak dzięki uprzejmości fsm’a miałem okazję solidnie przetestować wersję starter. Ukończyłem ją jednokrotnie każdą z postaci. I to, co miało rozstrzygnąć moje wątpliwości kim kontynuować przygodę, gdy już dorwę pełniaka w swoje ręce, tylko mi ich przysporzyło.
Kontynuujemy przegląd ciekawych gier, które nie były dostatecznie popularne, by znaleźć się w czołowej dziesiątce swojego roku w plebiscycie na gry dekady. Tym razem bez dłuższych wstępów. Tydzień temu pisałem o tym, co nominować z roku 2001. Jeśli nie wiecie co to za cykl i po co powstaje, zajrzyjcie właśnie tam. A dziś na tapecie rok 2002. Smacznego!
Przyznaję, nie piszę o żadnej świeżynce. Dość powiedzieć, że ja sam byłem na seansie równy tydzień temu. Final Destination 5 wciąż jednak jest grane w kinach, może zatem moje uwagi okażą się dla kogoś pomocne? Postanowiłem zatem napisać trochę o swoich wrażeniach. To, do czego nie mogłem się odnieść bez spoilerów, znajdziecie w pierwszym komentarzu pod tekstem (już ze spoilerami).
Faceci w czerni powrócili. Po dziesięciu długich latach, by ponownie walczyć z co agresywniejszymi przedstawicielami obcych cywilizacji. I by świecić nam po oczach neuralizerami, gdy już skończą swoją robotę. Z takimi powrotami bywa różnie – zawsze jest obawa, czy to jeszcze będzie to samo. Czy uda się dorównać oryginałowi, czy uda się zaspokoić oczekiwania sympatyków. Jak jest z Men in Black III? Tyłka nie urywa, ale to nawet przyjemne kino.
