Jakie The Prodigy jest, każdy wie. Głośne, basowe, dynamiczne i szalone. W latach 90-tych brytyjski zespół rozwalił scenę muzyki elektronicznej i szybko stał się synonimem ambitnego podkładu dźwiękowego do każdej szanującej się imprezy (a The Fat of the Land to do dziś jeden z najlepszych albumów w ogóle). W 2009 roku Liam Howlett i koledzy zaliczyli taki porządny powrót po kruchym okresie na przełomie wieków ii wraz z albumem Invaders Must Die pokazali się z dobrej strony. W 2015 roku zrobili to samo, tylko wyszło im dłuższe i równie solidne coś (The Day is My Enemy). No i teraz znowu. No Tourists to album-ksero - część trzecia Invaders, i jednocześnie część druga The Day. Czy to dobrze?

10 nowych utworów, 37 minut muzyki, zero opierdzielania się. Nowe Prodigy zasuwa jak dobrze naoliwiona rave'owa, big beatowa, drum'n'bassowa maszyneria i udowadnia, że w tym gatunku lata 90-te mają się dobrze i nigdy nie znikną. Od pierwszego singla, otwierającego cały album kawałka Need Some1, wiadomo, czego oczekiwać i dokładnie to dostajemy.

ALE.

Mad Max 2 to jeden z najbardziej wpływowych filmów science fiction powstałych w przeciągu ostatnich 40 lat. Produkcja ta zainspirowała masę innych filmów, gier czy książek. Bez drugiej odsłony przygód Maxa na powstałby mój ukochany Fallout. Trudno też sobie wyobrazić jak wyglądałaby manga Fist of the North Star, gdyby kilka lat wcześniej na ekrany japońskich kin nie wszedł ten przełomowy film. Dlatego niech nikogo nie zdziwi, ze Fist of the North Star: Lost Paradise to taki japoński Mad Max.