Pamiętam jak kilka lat temu oglądałem program Kuby Wojewódzkiego. Pewnego dnia na słynnej kanapie u Kuby zasiadła Kasia Nosowska. Choć z początku wydawała mi się odrobinę sztuczna i lekko niezrównoważona, to z minuty na minutę co raz bardziej ją lubiłem, a to co mówiła wydawało mi się niezwykle interesujące. Po tym odcinku zacząłem powoli zapoznawać się z dokonaniami grupy, w której śpiewała wtedy (i śpiewa z powodzeniem nadal), czyli Hey. Choć muzyka Hey podeszła mi bardzo, a przy zapoznawaniu się z ich albumami co chwilę odkrywałem jakiś radiowy hit, który okazywał się być ich utworem. Nie sądziłem jednak nigdy, że wybiorę się kiedyś na ich koncert. Nadarzyła się jednak dogodna okazja, by jednak Hey na żywo zobaczyć. I to nie byle jak, bo w wersji unplugged! Na koncert się więc wybrałem, obejrzałem i posłuchałem, a moje przeżycia z niego możecie przeczytać poniżej.

David Crosby to muzyk, który w Polsce nie jest szczególnie znany. Ten pan, grający folk, rock i wszystko co pomiędzy tymi gatunkami jest odpowiedzialny bądź współodpowiedzialny za 13 płyt nagranych z grupą Byrds, łącznie za 17 krążków jako muzyk współpracujący z Nahsem, Stillsem i Youngiem oraz 8 albumów solowych. Jego najnowsze dzieło, zatytułowane Croz, to dobra okazja, by z Crosbym swoją znajomość rozpocząć. Ale czy na pewno?

Muzyczne wiadomości ze świata oraz z Polski. Jak zawsze wiele zapowiedzi koncertowych (Dylan, być może sami Stonesi), płytowych (Diary of Dreams, Sabina) i inne. Zapraszam!

19.03.2014 – 25.03.2014

Za niedługo Wielkanoc. Jest to wiadomość dobra na co najmniej kilku płaszczyznach. Jest to czas spotkań z rodziną (chociaż nie wiem czy dla wszystkich to dobrze), wolnego od pracy. Jest to również okres wytężonego jedzenia, a dla niektórych ważny czas w sferze duchowej. Od 2004 roku jest to jednak czas czegoś jeszcze. Bo właśnie od 11 już lat rok w rok organizowany jest w Krakowie festiwal Misteria Paschalia – prawdziwe święto dla miłośników muzyki dawnej, z naciskiem na barokową. Do najnowszej, 11-tej, edycji tego festiwalu pozostał już niecały miesiąc, pomyślałem więc, że to dobra pora, by opisać krótko historię tego niezwykłego przedsięwzięcia.

Filmu o dzielnych 300 nigdy nie kojarzyłem specjalnie z dobrym soundtrackiem. Dużo bardziej podczas oglądania skupiałem się na warstwie wizualno-artystyczno-wyrzynankowej, pozwalając muzyce przemknąć niezauważoną. Podczas oglądania najnowszego filmu z serii, zatytułowanego 300 Rise of an Empire, ścieżka dźwiękowa również jakoś mi umknęła, ale film spodobał mi się na tyle, że gdy tylko zobaczyłem ten OST na półce sklepowej, to bez wahania go sobie kupiłem. Ale czy naprawdę było warto?

W tym tygodniu, jak zwykle, działo się wiele. Koncertowi Stonesi w Europie, reedycje płyt Led Zeppelin czy potężna (POTĘŻNA) edycja kolekcjonerska od KISS. Te z gier mogą się schować.

12.03.2014 - 18.03.2014

Przy początkach różnych zespołów historie często są dużo bardziej ciekawsze od tych, które działy się po osiągnięciu przez nich sukcesu. Wystarczy się przyjrzeć Beatlesom – ich przygody w Hamburgu, tajemnicza śmierć Stu, piątego Beatlesa, łącząca ze sobą elementy kryminale, a być może nawet i homo-romansowe, wywalenie w przeddzień sukcesu Pete’a Besta i zastąpienie go równie „udanym” perkusistą, jakim był Ringo. Sporo, prawda? A to wszystko kiedy Beatlesi wcale nie byli sławni, a Liverpool nie kojarzył się wcale z „brzmieniami znad Mersey”. Ten wpis będzie wyjątkowy – miałem bowiem okazję zapoznać się lepiej i porozmawiać z debiutującym zespołem rockowym Draft, który jakiś czas temu opublikował na YT swój pierwszy singiel.

Yes to zespół odrobinę, moim zdaniem, niedoceniony. Chociaż przyczyny tego faktu są doskonale znane (w czasie, w którym nagrywali Yesi działało też prężnie kilka innych grup prog rockowych, z czego najbardziej znane to King Crimson, Genesis i, przede wszystkim, Pink Floyd – a z taką konkurencją trudno rywalizować), to wydaje mi się to odrobinę niesprawiedliwe. Szczególnie pokrzywdzone są te pierwsze płyty, z wybitym Close to the Edge na czele. Co więcej – nawet pośród ludzi, którym wydaje się, że znają się na muzyce, Yesi nie cieszą się specjalnym uznaniem, a wielu z nich jedyną rzecz, którą naprawdę zna to hit z lat 80., czyli Owner of a Lonely Heart. Nadeszła jednak okazja, by ten zastany, choć bardzo zły, stan rzeczy zmienić – oto na półkach sklepowych pojawiło się pudło kompilujące studyjne płyty Yesów nagrane od 1969 – 1987. I na dodatek jest rozbrajająco tanie – za 12 płyt trzeba zapłacić niecałe 140 zł! Czy jednak jest to taka prawdziwa okazja, na jaką to pudło na pierwszy rzut oka wygląda?

Kolejne muzyczne wiadomości z ostatniego tygodnia. Stonesi w Europie, zapowiedzi i premiery płytowe, koncerty zapowiedziane oraz koncerty odwołane. W skrócie: działo się!

5.03.2014 - 11.03.2014

Napisanie piosenek i nagranie ich w studiu to dopiero początek długiej drogi wydawniczej. Wielu ludzi zdaje się o tym zapominać, dopraszając swoich idoli, by nagrywali albumy raz na pół roku. A przecież wytwórnia płytowa i jej zachowanie przy wydawaniu krążków jest prawie tak samo ważna jak artysta i to co ma do powiedzenia. Przykładów na potwierdzenie tych słów w historii było wiele. Można przypatrzeć się na przykład Doorsom i ich sytuacji w 1966 roku. Podpisali oni wtedy kontrakt z Columbią, mając już świetny i doskonale opanowany materiał na nową płytę. Jednak dziwne podejście wytwórni do tematu wydania ich debiutanckiego albumu sprawiły, że nic z tego nie wszyło. Doorsi przeszli do Elektry, album nagrali we współpracy z profesjonalistami w dwa tygodnie(!), a ich debiut nadal jest jedną z najlepszych płyt rockowych wszechczasów. Dlatego też ta recenzja nie będzie do końca typowa. Naturalnie zrecenzuję płytę (a dokładniej – EP), ale równie wiele miejsca poświęcę wyjątkowej wytwórni, która odpowiada za jej przygotowanie. Przedstawiam firmę Naim label, zespół Pylo oraz ich debiutancki twór – Bellavue!

Kiedyś, w jednym z krakowskich pubów, gadałem z kolegą o muzyce. W pewnym momencie wyskoczył temat rzeczy, których słuchaliśmy jak byliśmy młodsi. Na początku byłem z siebie dumny – wśród płyt, którymi się zachwycałem za dzieciaka można było znaleźć prawie wszystko od Queen, Revolver Beatlesów, Led Zeppelin II czy nawet The Wall Floydów. Nieźle jak na 10-latka. Jednak im więcej piosenek i płyt sobie przypominałem, tym bardziej robiłem się blady na twarzy. Skończyło się na moim wyznaniu, że kiedyś przez moje kolumny leciały takie zespoły oraz hity jak Crazy Frog, Relax, Take It Easy, Sacrum Mezo i Kasi Wilk czy Ich Troje. Ale jak to właściwie jest z tym czego słuchamy gdy jesteśmy bardzo młodzi? Czy ma to jakiś wpływ na nasze muzyczne „ja” w przyszłości?

King Crimson to bez wątpienia wielki zespół. Wielki artystycznie, ale również ogromny pod względem liczby nagranych płyt, wydanych koncertówek, bootlegów, wznowień, remasterów, edycji specjalnych oraz kolekcjonerskich. W tym odcinku unboxingu postanowiłem pokazać część (może nie ułamek, ale na 100% nawet nie połowę) sposobów, w jakich muzyka Crimson została wydana. Zapraszam!

Muzyczne wiadomości ze świata i z Polski. Zapowiedzi płytowe (od Deep Purple i Coldplay’a), koncertowe (kolejni wykonawcy na Orange Warsaw Festival, Sabaton w Polsce), a także inne ciekawe rzeczy, które wydarzyły się w ostatnim tygodniu.

26.02.2014 – 04.03.2014

Ostatnia studyjna płyta Oldfielda powstała w 2008 roku i choć została przyzwoicie przyjęta i przez krytyków, i „normalnych” słuchaczy, to Mike popadł po niej w kryzys twórczy. Jak sam mówił – nie sądził, że jeszcze coś kiedykolwiek skomponuje i nagra. W takim przekonaniu trwał do 2012 roku, a konkretnie do ceremonii otwarcia brytyjskiej olimpiady. Występ ten dał Oldfieldowi nie tylko potężne pieniądze (dość powiedzieć, że sprzedaż jego najdoskonalszego dzieła – Tubular Bells – skoczyła o ponad 760%), ale dała mu też zastrzyk energii, twórczego zapału i chęci, by jeszcze raz powrócić na półki sklepowe z nowym materiałem. Mamy rok 2014, a dokładnie dziś do sklepów trafił najnowszy krążek Mike’a zatytułowany Man on the Rocks. Czy decyzja o powrocie do komponowania i nagrywania była trafna, czy też Oldfield rzeczywiście powinien poprzestać na ostatniej płycie?

Mnóstwo jest piosenek, które zapadają nam w pamięć. Większość z nich pamiętamy, bo przypadają nam do gustu. Część, choć tego nie chcemy, pozostaje w naszym mózgu, ponieważ są zwyczajnie koszmarne. Jest jednak specjalna kategoria piosenek, które potrafią wwiercić się w naszą głowę z siłą i precyzją wiertarki udarowej – mówię o piosenkach, które są tak głupie, że najpierw oglądamy je, bo ktoś polecił nam je jako zabawną rzecz („Ej, stary. Rozkmiń jaka ta piosenka jest głupia!”). Następnie liczba naszych odsłuchów znacznie wzrasta, bo nie możemy uwierzyć, że ktoś nagrał coś takiego. A potem, zanim sobie zdamy z tego sprawę, taka piosenka zostaje już z nami na zawsze – i wtedy jest już po nas. Zapraszam na kolejny niedzielny wpis, w którym pokazuję swoją ulubioną piątkę piosenek, które z jakiegoś powodu są kosmicznie głupie, lecz również hipnotyzujące.