Komiksowe światy rządzą się swoimi własnymi prawami, bliźniacza podobnymi zarówno w przypadku DC (to ci od Supermana i Batmana), jak i Marvela (Avengers, Spider-Man czy X-Men). Choć z respektowaniem tego bywa różnie, najistotniejsza jest spójność względem innych tytułów, zarówno aktualnie wydawanych, jak i dawniejszych. Przykładowo, jeśli rok temu Superman w swoim własnym komiksie poznał tożsamość Bruce’a Wayne, to fakt ten będzie odnotowany również w dzisiejszych numerach Batmana, a każdorazowa śmierć uznanego superbohatera roznosi się szerokim echem po najróżniejszych komiksach. Dzięki temu, czytając komiksy czujemy, że obserwujemy wycinek autentycznego, wielkiego świata z bogatą historią i interesującymi zależnościami.
Chociaż kinowe uniwersum Marvela odniosło gigantyczny sukces i udowodniło, że amerykański gigant jest w stanie zrobić hit w zasadzie ze wszystkiego, wliczając w to gadającego szopa, początkowo sytuacja komiksowego potentata na filmowym poletku była nieciekawa. Wynikało to z faktu, że lata wcześniej Marvel wyprzedał prawa do ekranizacji swoich najbardziej znanych marek. Sony zgarnęło Spider-Mana i Ghost Ridera, Fox X-Men oraz Fantastyczną Czwórkę. Dom Pomysłów nie miał też dostępu do Punishera, Blade’a czy Daredevila. Marvelowi zostały w rekach wyłącznie mniej znani superbohaterowie, do których praw nikt kupić nie chciał i studio na nich właśnie zaczęło budować swoją potęgę. I zrobiło to tak dobrze, że dziś jest głównym rozgrywającym rynku superhero, Avengers zaś nie ustępują popularnością takim ikonom jak Batman czy Superman. Występując z pozycji lidera i do tego od kilku lat mając za plecami całą potęgę finansową Disneya, Marvel przez lata zdołał odzyskać większość swoich marek albo dogadać sie tak, by móc z nich korzystać. Problemem pozostawali jednak X-Men, z których Fox stworzył udaną franczyzę i ani myślał się z nimi rozstawać, serwując raz lepsze, raz gorsze ekranizacje przygód mutantów. Lodowy mur zaczął jednak nareszcie topnieć, gdyż jakiś czas temu ogłoszono prace nad serialami powiązanymi z X-Men, które powstaną dzięki współpracy „Cudu” z „Lisem”.
Przyznam się do niepopularnej opinii – nie uważam Stephena Kinga za wielkiego pisarza. Raczej za wyjątkowo efektywnego rzemieślnika, który w iście ekspresowym tempie produkuje kolejne solidne, ale nienatchnione książki. Owszem, ma on w swym dorobku kilka powieści świetnych, ale stanowią one bardzo małą część wszystkiego, co spłodził. Większość jego twórczości pochłaniałem szybko, by następnie równie szybko ich fabuła wylatywała mi z głowy. Ale ponieważ cały świat uważa Kinga za mistrza horroru i fantastyki, a kolejne sygnowane jego nazwiskiem książki z automatu stają się bestsellerami, ciężko się dziwić, że filmowcy od lat ekranizują i adaptują niemal wszystko, co wyszło spod jego pióra. Natomiast jak najbardziej można się dziwić, gdy się bliżej tym filmom przyjrzeć i okaże się, że owszem, potworków wśród nich nie brakuje, ale odsetek naprawdę udanych wersji kinowych bądź telewizyjnych jest zdecydowanie wyższy niż w przypadku ogółu ekranizacji.
Wszyscy kochamy crossovery, zwariowane połączenia dwóch lub więcej zazwyczaj kompletnie oddzielnych światów. W filmach zjawisko to mieliśmy okazję zaobserwować chociażby przy takich tytułach jak Obcy kontra Predator czy Freddy kontra Jason, również uniwersum Marvela oparte jest właśnie na idei połączenia różnych mniejszych części składowych. Crossovery są też bardzo popularne wśród gier komputerowych, zwłaszcza japońskich. Najczęściej przybierają formę bijatyk między ikonicznymi przedstawicielami różnych franczyz, ale nie brak też przedstawicieli gier wyścigowych, a nawet RPGów mieszających ze sobą różnorodne światy.
Tomy 41 i 42 Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela są powiązane z poprzednimi albumami. Uzasadniona Interwencja to bezpośrednia kontynuacja historii Fantastyczna Czwórka – Niepojęte z tomu 37, natomiast Śmierć Kapitana Ameryki stanowi epilog do Wojny Domowej, albumu numer 39. O ile ten pierwszy komiks wart jest swojej ceny, tak drugi już niekoniecznie...
Kupując wypasione wydania DVD albo Blu-Ray filmów w pakiecie z wybranych obrazem dostajemy też często całą gamę dodatków – od zwiastunów filmowych, przez komentarze reżysera i materiały zza kulis, aż po wycięte sceny i alternatywne zakończenia. To te dwa ostatnie zazwyczaj stanowią największą atrakcję spośród wszystkich bonusów, pozwalając odbiorcy lepiej poznać pierwotny zamysł reżysera. Czasem jednak, i tyczy się to zwłaszcza alternatywnych zakończeń, obejrzenie tego typu materiału wywołuje czystą frustrację. Okazuje się bowiem, że wycięty finał był zwyczajnie lepszy i pozbycie się go pozbawiło film szansy na bycie znacznie ciekawszym.
Nintendo kojarzone jest z mocno specyficznymi grami, które przy całej swej dziecinności i kalkowaniu przez lata tych samych pomysłów mogą się pochwalić przede wszystkim jednym – olbrzymią dawką niczym nieskrępowanej grywalności. Czy chodzi o serie Smash Bros, czy o klasyczne Super Mario Bros. bądź Mario Kart, kolejne odsłony tych produkcji można kupować w zasadzie w ciemno, wiedząc, że będzie można się przy nich bardzo dobrze bawić. Jednak nawet takim specjalistom jak pracownicy Nintendo zdarzało się popełniać błędy i tworzyć produkcje mniej udane, nie mówiąc już o tym, że kilkukrotnie na przestrzeni lat prawa do japońskich licencji wpadły w ręce innych twórców i efekty tegoż bywały wyjątkowo opłakane. Stąd, choć wąsaty hydraulik występował głównie w wielkich hitach, to wśród ponad setki (!) powiązanych z nim tytułów, jakie powstały od czasu jego debiutu w starym Donkey Kongu, znaleźć można pewne produkcje, które określić można tylko mianem skrajnie złych.
Marvel to superbohaterowie i wszystko, co z nimi kojarzone. Czyli: heroizm, efektowność, rozmach, akcja, humor. Tak było od lat, tak jest i teraz, choć amerykańskie komiksy znacząco dorosły i herosi zyskali więcej głębi, zaś opowiadające o nich historie stały się wyraźnie mniej infantylne. Czasem zdarza się też, że scenarzyści poruszają poważniejsze tematy – od alkoholizmu, przez godzenie się ze stratą zmarłych, po gwałt. W swej długoletniej historii Marvel Comics ma jednak też mniej chwalebne momenty, kiedy niektórzy komiksowi twórcy pojechali po bandzie w naprawdę ekstremalnym stylu. Wybrane historie oparte są na tak niewiarygodnie dziwnych i złych pomysłach, że jedyne, co może bardziej dziwić od tych idei to fakt, że faktycznie zdecydowano się je wydrukować. Zwłaszcza, że wiele z nich miało miejsce w głównym uniwersum Marvela, pozostając całkowicie kanonicznymi epizodami z przeszłości bohaterów, o których wszyscy starają się nie pamiętać. I nie mówię tu o slapstickowych złoczyńcach, naiwnych scenariuszach czy dziwnych pojazdach stworzonych tylko po to, żeby nakręcać przemysł zabawkowy. To była część konwencji. Mam na myśli rzeczy znacznie gorsze...
Miłośników popkultury od zawsze fascynowały jednostki złe. To Darth Vader, a nie Luke, jest ikoną Gwiezdnych Wojen. Umysł Hannibala Lectera mimo upływu lat nadal przyciąga do siebie miłośników dreszczowców. Ojciec Chrzestny, choć opowiada o kryminalistach, pozostaje jednym z najbardziej docenionych dzieł kinematografii. Również w przypadku gier komputerowych nie trudno o antagonistów darzonych kultem – Sephiroth z Final Fantasy VII, GlaDOS z Portala czy Vaas z Far Cry 3. Rzadko jednak sami możemy się wcielić w postać o jednoznacznie negatywnych motywacjach – niemal zawsze odgrywamy rolę najsprawiedliwszych bohaterów, od biedy zdarzy się rola antybohatera. Wyjątki jednak się zdarzają i można wśród nich znaleźć prawdziwe perełki, które powinny zadowolić gusta każdego, kto od ratowania świata preferuje patrzenie jak tenże płonie.
Ostatnimi czasy coraz częściej usłyszeć można cyniczną opinię, że w Hollywood skończyły się jakiekolwiek pomysły i gigantyczny przemysł filmowy wyłącznie żeruje na sequelach, prequelach i adaptacjach. Zwłaszcza nadmiar tych ostatnich raczej nie budzi radości materiałów źródłowych, gdyż powszechnie uważa się, że ekranizacje spłycają oryginalną historię i w najlepszym wypadku wypadają od niej gorzej, w najgorszym – stanowią profanację, o której istnieniu chciałoby się zapomnieć. Istnieją jednak pewne wyjątki – filmy, których autorzy wprowadzili dosyć odważne zmiany i dzięki temu udało im się stworzyć dzieło przewyższające tytuł, na którym zostały oparte.
Silna i rozpoznawalna marka to w branży growej olbrzymi atut każdego studia deweloperskiego. Odpowiedni tytuł jest w stanie w zasadzie z automatu zagwarantować wysoką sprzedaż gry. Dzięki temu dosyć regularnie raczeni jesteśmy kontynuacjami największych przebojów. W niektórych przypadkach tradycją stało się już to, że co roku debiutuje kolejna odsłona danej serii. Popularną franczyzę czasem wykorzystuje się też bardziej kreatywnie niż tylko do produkcji kolejnego sequela. Tworzy się tytuły pozwalające popisać się dotąd drugoplanowym bohaterom bądź korzysta z wykreowanego świata w charakterze podwalin dla zupełnie innego gatunku gier – słowem, przygotowuje się spin-offy.
