Nie jestem fanem gier od id Software, pomimo mojego szacunku wobec tego producenta. Wszakże zaoferował on nam wiele znakomitych i wręcz rewolucyjnych produkcji, które z miejsca stały się wielkimi hitami. Z biegiem lat studio wyraźnie obniżyło swe loty, rzadko wydając swoje dzieła. Na ich kolejną nową markę przyszło nam bardzo długo czekać, bo aż 15 lat! Czy było warto? Ciężko jest mi odpowiedzieć na to pytanie. Jednego w sumie jestem pewien. Rage z całą pewnością nie zalicza się do kanonu w świecie elektronicznej rozrywki, ani także do ścisłej czołówki najlepszych gier ostatnich lat. W dalszej części tekstu, dowiecie się dlaczego.
Parę lat temu, nikomu nie przyszłoby nawet przez myśl, aby porównywać obie marki. Wszakże każda z nich skupiała się na czym innym. Call of Duty znane było z singla, zaś Battlefield z multi. Łączyły je jedynie realia, ale to też do czasu. Jednak od pewnego czasu zaczęło się to zmieniać i dziś dwie omawiane serie bardzo się do siebie zbliżyły. Jeden ściąga od drugiego z perfidną wzajemnością, ale cóż zrobić? W końcu gracze tego chcą...
Borderlands zawitało w świecie elektronicznej rozrywki pod koniec 2009 roku, ofiarowując graczom niezliczoną liczbę godzin drużynowej przygody. Całość została utrzymana w komiksowej konwencji, dzięki czemu gra zyskała na oryginalności. Po ogromnym sukcesie, nie tylko finansowym Gearbox Software, czyli studio odpowiedzialne za stworzenie tego tytułu, postanowiło wydać rozbudowane rozszerzenia, które również cieszyły się spora popularnością. Dziś, w trzy lata od premiery jedynki na światowym rynku zawitać ma kontynuacja, będąca swoistym rozwinięciem swego protoplasty.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Jakiś czas temu zawitały u nas nowe odmiany piwa Książęcego. Ja jednak, zajmę się dziś starszą, wycofaną z produkcji pszeniczną wersją tego browaru. Dlaczego? Ponieważ chciałbym porównać ją z duchowym spadkobiercą, czyli Książęcym Złotym Pszenicznym. O tym pierwszym przeczytacie już dzisiaj, zaś o następnym kilkanaście dni później. Wówczas wtedy postaram się podsumować i wybrać te, które bardziej przypadło mi do gustu. Oczywiście mam już swego faworyta, ponieważ spróbowałem oba pszeniczniaki, ale wy dowiecie się o tym w 36 części.
Omawiane piwo dostępne było w standardowej, brązowej butelce, która w połączeniu z równie prostą, biało-zółtą etykietą sprawiała całkiem niezłe wrażenie. Oczywiście nie powala ona na kolana, ale jest schludna i może się podobać. Najważniejsze jest jednak to, że wpasowuje się do tego, do czego je stworzono. Zastrzeżenia mam jedynie do odklejającej się etykiety, czyli bardzo częstej wady towarzyszącej butelkowym browarom.
Moje dzieciństwo to cykl, w którym zamierzam opisać swoje osobiste przeżycia z dzieciństwa. Wpis ma na celu pobudzenie, bądź przypomnienie Waszych wspomnień i zachęcenia Was do przyjemnej dyskusji. Zaś młodszym pokoleniom chciałbym w ten sposób udowodnić, że osoby w moim wieku również miały interesujące dziecięce lata.
W 2002 roku stałem się posiadaczem komputera osobistego. Oprócz archaicznego sprzętu klasy PC otrzymanego od kuzyna, byłem wówczas w posiadaniu równie starej konsoli stacjonarnej, zwanej Pegasusem. Dziś już jej nie mam, a od tamtego czasu stałem się posiadaczem trzeciego peceta. Pierwszego oddałem, zaś drugiego sprzedałem na części. Wracając jednak do konsol, chciałbym w skrócie przedstawić wam te, które należały tylko i wyłącznie do mnie.
Po długiej przerwie postanowiłem powrócić do cyklu związanego z grami indie. W związku z tym, że nie zdołałem nadrobić należytych zaległości w tego typu produkcjach, postanowiłem zmienić jego konwencję. Tym razem, zamierzam polecić te produkcje, które cieszą się dobrymi opiniami wśród graczy, a nie jak uprzednio tylko i wyłącznie moimi faworytami. Dzięki takiemu zabiegowi poznacie tytuły gier polecanych przez inne osoby, co zaowocuje zróźnicowanymi pozycjami. Reszta pozostaje bez zmian. W taki oto sposób zapraszam was do odświeżonej, trzeciej odsłony niniejszego cyklu.
Seria Tekken znana jest fanom bijatyk od roku 1994. Pierwsza część w przeciwieństwie do swych konkurentów oferowała nie dwu, a trójwymiarową oprawę graficzną, dzięki czemu stała się hitem. Raz, że oszałamiała znakomitą jakością wizualną, dwa prezentowała całkowicie nową jakość w samej rozgrywce. Do dziś powstało łącznie 6 głównych odsłon oraz kilka pobocznych. Te drugie wcale nie okazywały się złe. Oczywiście najlepiej z nich wypadła podseria Tag Tournament, dlatego Namco, właściciel marki postanowił powrócić do drużynowych potyczek w tym uniwersum.
Rockstar Games zaprezentował 30 minut temu na swojej stronie, nowe obrazki z Grand Theft Auto V, mając na celu podgrzanie atmosfery swojej flagowej produkcji. Czy fani serii będą z tego powodu podekscytowani? Część z nich na pewno, ale ja należę do tej drugiej grupy osób.
Gier z otwartym światem jest tak naprawdę od groma, ale jaka część z nich jest tak naprawdę przemyślana? Cóż, prawdę mówiąc niewielka. Wiekszość tytułów oferuje nie tylko mało porywające lokacje, ale i nudne i powtarzające się w kołko typy zadań. Taki produkt zamiast wykorzystać swoje walory, przytłacza tym samym nas, graczy. No bo kto z nas jest w stanie poświęcić kilkanaście, bądź kilkadziesiąt godzin przy schematycznej rozgrywce? W moim mniemaniu omawiane dzieła powinny nas co jakiś czas zaskakiwać i przede wszystkim bawić. Z tym akurat bywa różnie, dlatego w dalszej części tekstu wymienię, czego oczekuję od wszelakich sandboksów.
Co łączy Marilyna Mansona z Johnnym Deppem? Przede wszystkim muzyka! Tak się składa, że podczas koncertowej gali Golden Gods Awards usytuowanej w Los Angeles wystąpił Marilyn Manson. Nie byłoby może w tym nic spektakularnego, gdyby nie fakt, że podczas utworu Sweet Dreams na scenę wkroczył znany i bardzo utalentowany aktor Johnny Depp, przy okazji grając na gitarze.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Dzisiaj również przedstawię wam słowackie piwo. Tym razem ciemne. Šariš Tmavé Pivo kusi u naszych południowych sasiądów okazyjną ceną, wynoszącą w przeliczeniu na złotówki nieco ponad 3zł. To bardzo dobry jak na dunkela wynik. Ciekawe tylko, czy nie odbija się ona przypadkiem na jakości omawianego browaru. Aby się tego dowiedzieć, trzeba go najpierw solidnie przetestować.
Ciemny Šariš oferowany jest w standardowej, brązowej butelce, która w połączeniu z ciemną barwą piwa oraz złoto-czarną etykietą stwarza szlachetne wrażenie. Ponadto sama nalepka nie przejawia tendencji do odklejania się, co również należy zaliczyć na plus. Jest gustownie, oryginalnie i przede wszystkim elegancko.
Witam wszystkich w moim osobistym podsumowaniu prezentacji z tegorocznych targów Gamescom. Znajdziecie tu nie tylko udostępnione przez producentów materiały, ale i moje odczucia względem nich. Jednak zanim przejdę do sedna niniejszego materiału, chciałbym ostrzec fanów Electronic Arts, że nie mają czego tu szukać, ponieważ nie znajdą tu absolutnie żadnego tytułu wydanego przez tego wydawcę. Powód jest bardzo prosty. W moim mniemaniu konferencja stoi nie tylko na żenującym poziomie, ale i same gry okazują się mało ciekawe. Zlot upadłych tasiemców z całą pewnością nie jest tym, czego oczekuję ja, jako gracz. Jednak zapewniam was, że nie zabraknie tutaj niespodziewanych niespodzianek, więc serdecznie zapraszam was do zapoznania się z moją listą.
Nie będę ukrywał, iż bardzo polubiłem kosmiczne uniwersum Mass Effect. Dlaczego zatem nie sięgnąłem po najnowszą, trzecią część przygód Komandora Sheparda? Powodów takiego stanu rzeczy jest całiem sporo. Poniżej dowiecie się jakie rzeczy najbardziej zniechęciły mnie do Mass Effect 3.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Jako, że w poprzednim tygodniu wyjechałem w góry, dokładniej do Szczawnicy, nie omieszkałem odwiedzić również naszych południowych sąsiadów ze Słowacji. W bardzo przyjemnym dla klientów sklepie zakupiłem kilkanaście różnych piw do własnego użytku, by następnie po ich spróbowaniu opisać je w swojej piwotece. Dzisiejszym bohaterem jest Bažant Radler Grapefruit, czyli orzeźwiający i bardzo smaczny napój, który przypadnie do gustu nawet tym osobom, które za piwami nie przepadają.
Standardowo zacznę od opakowania. Dostępne browarki oferowane są w kilku wariantach, ale ja skupię się tutaj na tych bardziej standardowych, czyli półlitrowej butelce oraz puszce. Ta pierwsza urzeka moje oczy oryginalnymi przetłoczeniami oraz świetnie pasującymi do ich kształtów: etykietą oraz sreberkiem w czerwono-białych barwach. Co prawda wspomniana czerwień wpada delikatnie w różowy odcień, ale jest to taki mały szczególik. Całość zwieńczona jest charakterystycznym dla tej rodziny browarów zielonym szkłem. Aluminiowa wersja już takiego wrażenia nie robi, aczkolwiek nadal prezentuje się bardzo dobrze. Kolorystyka zbliżona jest do tej ze szklanego odpowiednika, dzięki czemu odpowiednio oddaje charakter ocenianego przeze mnie piwa. Podsumowując. Niezależnie od wybranego przez nas wariantu jest ładnie, schludnie i przede wszystkim sympatycznie.
Gra, grze nierówna. Jedna jest słaba, druga jest trudna. Są i takie, które oferują duży, otwarty świat, a i te oferujące nam jedynie zamknięte i całkowicie liniowe lokacje. Tematem dzisiejszego materiału są sandboksy, inaczej nazywane piaskownicami. Produkcje tego typu charakteryzują się zazwyczaj misjami pobocznymi, sekretami oraz przede wszystkim dostępem do całego stworzonego przez twórców świata. Omawiany kawałek globu możemy w różnoraki sposób eksplorować, co jest niewątpliwie klimatycznym zajęciem. Pod warunkiem, że otaczające go tereny są godne uwagi. Gdybyście mieli do wyboru grę z małym, ale epickim obszarem, a taką z dużym, ale mało porywającym, co byście wybrali? A może jednak da się pogodzić jedno i drugie?
Jeszcze przed premierą The Run zacząłem się zastanawiać nad kolejną odsłoną upadającej serii Need for Speed. Jak wiadomo ostatnia część okazała się produkcją niskich lotów, dlatego dziwiłem się, że Electronic Arts nadal daje szansę Black Box'owi na tworzenie gier. Mniejsza oto, zostawmy przeszłość daleko w tyle i pomyślmy o kolejnym odcinku tej opery mydlanej. Już w zeszłym roku wywnioskowałem, że tym razem pałeczkę przejmie Criterion, który powróci do korzeni. Domniemywałem, iż będzie to Underground 3. Jak się jednak okazało, twórcy postanowili stworzyć drugie dzieło wykorzystujące nazwę Most Wanted. Czy będzie to prawdziwy powrót do korzeni? Osobiście w to wątpię.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Jestem osobą, którą bardzo ciekawi świat, dlatego przy moim hobby nie mogłem przejść obojętnie wobec Zawiercia Czekoladowego. Zastanawiałem się, czy omawiane piwo przypadnie mi do gustu, czy też nie. Jakie będą jego zalety oraz wady. Cena co prawda odpychała, ale ciekawość okazała się silniejsza.
Recenzowany browar oferowany jest w brązowej butelce z dość oryginalną etykietą przedstawiającą stare budowle. Nie licząc dolnej części ukazującej kawałek czekolady reszta wygląda identycznie jak w innych piwach tego producenta. W tym przypadku jasnobrązowy odcień całkiem nieźle odzwierciedla swój gatunek, ale do innych ewidentnie nie pasuje. Szkoda, że postanowiono stworzyć jedną, domyślną nalepkę, którą odróżnia tylko i wyłącznie dolna część, ponieważ z daleko można ją pomylić z innymi odmianami Zawiercia. Jeśli zaś chodzi o jej jakość, to nie mam większych uwag.
Dziś Ubisoft opublikował nowy film prezentujący możliwości autorskiego, mocno zmodyfikowanego silnika graficznego, kryjącego się pod nazwą AnvilNext. Dzięki niemu możemy zobaczyć jak zmiany póry roku oraz pogody wpłyną na przygody Connora, koolejnego przodka Desmonda Milesa.
Dawno, dawno temu, za e-górami, za e-lasami, były sobie gry. Pierwotnie na kasetach, w następnych latach również na kadridżach, dyskietkach, czy bardziej współczesnie płytach CD i DVD. Dosłownie tyle wystarczyło, aby cieszyć się daną produkcją. Czasy jednak się zmieniają, dlatego producenci postanowili stale uprzykrzać i pozaśmiecać cenne miejsce na naszym dysku. Jeśli zamierzamy pograć sobie w kilka interesujących nas tytułów, jesteśmy zmuszani do instalowania dodatkowych aplikacji takich jak Steam, Origin, Game For Windows Live, Social Club, Uplay etc. Pół biedy, gdyby posiadanie ich miało jakieś sensowne korzyści. Niestety istnieją one głównie po to, aby nas ubezwłasnowolnić.
