Rayman kojarzony jest głównie ze wspaniałymi platformówkami. Przez wiele lat bezsprzecznie tryumfował nad swoimi konkurentami, zostawiając ich daleko w tyle. Omawiana seria okazała się dla studia Ubisoft ogromnym sukcesem, więc jak na francuskiego producenta przystało, twórcy postanowili zepsuć wizerunek swojej flagowej produkcji, tworząc beznadziejne części o paskudnych kórlikach. Oczywiście owe stwory jak i sama rozgrywka nie mają absolutnie nic wspólnego ze wspaniałym Raymanem, którego nazwa została użyta tylko i wyłącznie w celach marketingowych, plugawiąc przy tym wspaniałe wspomnienia.
Grając w Portal 2 natknąłem się na kilka etapów, które budzą skojarzenia z kilkoma grami, aczkolwiek niewiele mają wspólnego z protoplastą. Szczerze powiedziawszy, zostałem przez Valve pozytywnie zaskoczony. Poniżej napiszę dlaczego. Uprzedzam, że w tekście znajdują się delikatne spoilery dotyczące lokacji.
Codemasters znany jest mi przede wszystkim z takich serii jak Colin McRae Rally oraz TOCA. Wymieniłem te dwie marki, ponieważ chciałem się nimi posłużyć w niniejszym felietonie. Każda z nich ma niezaprzeczalne atuty oraz coś, co mnie szczególnie irytuje. Jesteście ciekawi co to jest? Zapraszam zatem do przeczytania dalszego tekstu oraz wzięcia udziału w dyskusji.
Od pewnego czasu, bardzo modne stały się "symulatory" koparek, śmieciarek czy też autobusów. Nie wiem od czego się to zaczęło, ale prawdopodobnie od serii Hard Truck, w której mogliśmy poczuć uroki kierowcy 18-kołowego olbrzyma. Co byście zatem powiedzieli na symulator Świętego Mikołaja? Oczywiście nie chodzi mi tu o mini gierki, a o pełnoprawną produkcję.
Ostatnio omówiliśmy sobie pierwsze trzy części serii Need for Speed. Tym razem zajmiemy się kolejną porcją wyścigów samochodowych stworzonych przez Electronic Arts. W całym tym podsumowaniu macie okazję zobaczyć w jakim stopniu rozwijała się cała seria, a także dowiedzieć, które odsłony okazały się kamieniami milowymi dla tej marki. Zapraszam zatem do przeczytania zawartości tego artykułu, a także zachęcam Was do komentowania oraz wzięcia udziału w ankiecie.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Ostatnio w naszym kraju zapanowała moda na limitowane edycje browarów. Wszystko zaczęło się od Żubra Ciemnozłotego, następnie na rynku pojawiła się Tatra Grzaniec. Dziś zaś mam przyjemność zaprezentować Wam kolejnego przedstawiciela, który na sklepowych półkach znajduje się tymczasowo - Żywiec Bock, który powrócił z okazji 155 lecia istnienia tej marki. Na swoim blogu opisywałem już innego Żywca, dokładniej Portera, który osobiście średnio mi podszedł, choć biorąc pod uwagę typ, zawartość alkoholu oraz odpowiednie przyrządzenie trunku do degustacji, stwierdzam że spisał się naprawdę nieźle. Nie przedłużając, zapraszam wszystkich zainteresowanych do zapoznania się z tą recenzją.
Design butelki jest dosyć konserwatywny. Już z daleka bez trudu można rozpoznać, że omawiane piwo jest Żywcem, ponieważ zawiera charekterystyczny dla tego browaru wzór. Kolor butelki jest brązowy, zaś etykieta w odcieniu bordo. Dodatkowo wizualnie uszlachetniają omawiane opakowanie wytłoczenia. Jedno przedstawia domki na tle gór, drugie zaś pieczęć - miły smaczek. To co mnie zdziwiło to fakt, że butelka z wytłoczeniami jest zwrotna - rzadkość jeśli chodzi o ten typ opakowań. Niestety etykieta do trwałych nie nalezy i "lubi" się odklejać, szkoda bo psuje to całkiem pozytywne pierwsze wrażenie.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Po długiej przerwie, chciałbym Was powiadomić, że powróciłem z nową siłą. Dzisiejszym tematem będzie smakowe piwo o mało znanej nazwie Sombreros. W teorii najbliższym konkurentem opisywanego napoju jest Desperados, który będzie moim punktem odniesienia. W praktyce jak już wiadomo bywa różnie, ale o szczegółach dowiedzcie się już za moment, bo w kolejnych akapitach. Zapraszam.
Opakowanie budzi skojarzenia z Meksykiem oraz przede wszystkim kaktusami. W swoim życiu miałem okazję pić sok/napój o smaku kaktusa i przyznam szczerze, że bardzo mi on przypasował, jednak w przypadku Sombreros, nie ma ani krzty po jakimkolwiek posmaku tej rośliny, szkoda. Wracając do tematu, z drugiej strony, widać nawiązania do swojego droższego konkurenta, aczkolwiek nie są one aż tak bliskie aby posądzać je o plagiat. Przyznam szczerze, że etykieta, choć nie jest na światowym poziomie, prezentuje się całkiem interesująco.
Seria Need for Speed jest z nami od 1994 roku. Przez te wszystkie lata powstało wiele różnorodnych odsłon, a oficjalnie mówi się o 15 częściach! Oczywiście biorąc jeszcze pod uwagę oddzielną gałąź, wytyczoną przez producenta oraz przenośne wersje, ich liczba przekracza bez trudu nawet 20 części! W tym cyklu postaram się wspomnieć o wszystkich jakie dotychczas się pojawiły. Nie licząc oczywiście zagrywek marketingowych w stylu Need for Speed: V-Rally, a jak dobrze pamiętamy, takich nie brakowało. Niniejszym zapraszam wszystkich do zapoznania się z zawartością tego felietonu.
Ostatnimi czasy stało się modne wykorzystywanie twarzy ludzi z realnego świata w grach wideo. W tym artykule pokażę Wam kilka przykładowych postaci z użyczonymi przez modeli, aktorów facjatami, które pojawiły się następnie w elektronicznych wersjach. Podobieństwa są powalające, a niektóre przykłady podane przeze mnie mogą wielu z Was zaskoczyć.
Od ostatniej części tego cyklu minęło sporo czasu. Widocznie dopadł mnie syndrom Valve, przez co trzecia część podsumowania serii stała się przeze mnie odwlekana z tygodnia na tydzień. Dokładnie tak samo jak robią to twórcy z trzecią częścią tej wyśmienitej sagi z roku na rok. Nie przedłużając, zapraszam Was do przeczytania tego artykułu. Mam szczerą nadzieję, że przypadnie Wam do gustu, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że jest to ostatnia część.
Twórcy L.A. Noire chwalili się niewiarygodnie realistyczną mimiką twarzy rozmawiających ze sobą postaci. Efekt faktycznie budzi respekt i niewątpliwie jest to spory krok naprzód. Jednak dziś mogę zapewnić Was, że istnieje na rynku inna gra, która równiez korzysta z tych dobrodziejstw, a jest nią Assassin's Creed: Revelations!
Sylwester to szczególny dzień, w którym większość ludzi może sobie dowoli poszaleć. Jak jednak wiadomo, nie wszystkim będzie go dane świętować, ponieważ część osób będzie wtedy siedzieć w pracy. Wypijmy zatem o północy kieliszek szampana za ich zdrowie. Ja na szczęście spędze go w gronie znajomych, choć nie będzie to mój wymarzony sylwek, o czym napiszę w dalszej części wątku.
Od jakiegoś czasu jesteśmy raczeni drobnymi ciekawostkami sugerującymi kontynuację przygód Gordona Freemana. Jedną z nich było umiejscowienie małomównego protagonisty serii Half-Life w produkcji Renegade Ops. Innym zaś pojawienie się statku Borealis w Portal 2, o którym była mowa w drugim epizodzie. Tym razem mamy zdjęcie koszulki sugerującą nadchodzącą część trzecią.
Przeszedłem cztery duże produkcje z serii Assassin's Creed. Spędziłem przy nich mnóstwo godzin i poznałem tajniki każdej z nich, a także ruchy Ubisoftu. Dzięki temu mogę się domyślać o czym będzie dodatek do ostatnio wydanej części zatytułowanej Revelations. Usiądźmy zatem przed monitorem i wspólnie wypowiedzmy się na ten temat.
Z utęsknieniem wyczekiwałem wieści na temat pełnoprawnej trzeciej części serii FlatOut. Dziś z ogromną radością i niedowierzaniem przeczytałem nagłówek newsa inforumującym o tym, że gra powstaje. Niestety po obejrzeniu trailera i przeczytaniu całej wiadomości, mój zapał całkowicie wygasł. Poniżej napiszę dlaczego tak się stało...
Śnimy każdej nocy, często zdarza się, że mamy w ciągu niej kilka snów. Jedne są przyjemne, inne zaś neutralne, niektórych nawet nie pamiętamy. Zdarzają się także te negatywne, z różnych powodów. W tym wątku skupię się na tych ostatnich. Zapraszam zatem do przeczytania i podzielenia się w komentarzach swoimi doświadczeniami.
Witam motoryzacyjnych maniaków. Zapewne wielu z Was uwielba słuchać dźwięku pracującego silnika, szczególnie takiego, który różni się od wielu jeżdzących dzisiaj popularnych samochodów. Jeśli zamiast krwi płynie w Waszych żyłach benzyna to trafiliście pod właściwy adres. Zapraszam zatem do obejrzenia oraz przesłuchania kilku z nich. Zachęcam także do podania swoich ulubieńców.
Temat nieco dziwny i prawdopodobnie mało kto podziela moje zdanie. Jednak zauważyłem w sobie pewną różnicę grając po ciemnych zaułkach starych, często pikselowych produkcji, a tych nowych, nasyconych wieloma efektami. W tych starszych czułem posępny klimat, przyprawiony słabej jakości jak na dzisiejsze standardy muzyką powodującą niepokój, smutek, strach. W nowszych wywoływany jest on w inny sposób.
Od jakiegoś czasu modne stało się krytykowanie serii Call of Duty. Przeciwnicy marki jeżdżą po niej ile się da wytykając jej wady, zaś zwolennicy bronią jej ile sił w palcach. Sam swego czasu negatywnie wypowiadałem się na jej temat. W końcu postanowiłem odpuścić i poszukać czegoś w podobnych klimatach. Co by nie mówić o wtórności kolejnych odsłon, trzeba przyznać, że seria trzyma ustalony od lat poziom rozgrywki. W niniejszym felietonie napiszę o tym co chętnie bym w niej zmienił.
