W ostatnich odcinkach cyklu rozmawialiśmy o muzyce z World of Goo, pierwszego Unreala oraz Morrowind. Jak zwykle zmieniamy stylistykę i bierzemy na warsztat pierwszą część serii, która od dziesięciu lat pozwala nam wcielać się w płatnego zabójcę znanego jako Agent 47. Tym samym ponownie stykamy się z twórczością Jespera Jakobsona Kyda.

Autor muzyki do Hitmana: Codename 47 debiutował na naszych łamach przy okazji omówienia muzyki do Assassin's Creed. Duńczyk stworzył soundtracki do wszystkich odcinków obu serii, łatwo więc zauważyć, że wyspecjalizował się w komponowaniu OST do gier o dyskretnych zabójcach, które zresztą należą do najbardziej znanych jego prac.

Święta za pasem, a największym i jednocześnie typowym dla społeczności graczy skojarzeniem związanym z Wielkanocą są oczywiście Easter eggs. Humorystyczne nawiązania do filmów, gier i zjawisk kulturowych są powszechnie spotykane w grach, lecz zawsze też ich odnalezienie wymaga kombinowania i spostrzegawczości. Z okazji pierwszej Wielkanocy serwisu Gameplay.pl przygotowałem małe zestawienie wybranych żartów, które w swoich produkcjach zmyślnie poukrywali najwięksi twórcy gier.

Wpis został zaktualizowany o WASZE PROPOZYCJE, razem jest 25 klipów.

Wywodzący się z Seattle zespół Alice in Chains należy do moich ulubionych wykonawców. Formacja zrodziła się w 1987 roku i stała się popularna jako jeden z czterech wiodących przedstawicieli nurtu grunge, który dwie dekady temu nieodwracalnie zmienił krajobraz muzyki rockowej na całym świecie. Wielki sukces, ale i wielkie porażki przypadły w udziale zarówno omawianej kapeli, jak i pozostałych czołowych reprezentantów gatunku - Nirvany, Soundgarden i Pearl Jamu. Nie zamierzam jednak opowiadać historii tych formacji, lecz skupić na tym, jak po wielu chudych latach, samobójczej śmierci wokalisty i rozpadzie, Alice in Chains wyszło z mroku i nagrało - moim nieskromnym zdaniem - najlepszy album w swojej karierze.

W cyklu "Najlepsza muzyka w grach" pewien czas temu wzięliśmy na warsztat soundtrack z The Elder Scrolls IV: Oblivion. Gracze na całym świecie, i nie tylko fani tej serii cRPG, często jeszcze wyżej oceniaja muzykę z poprzednika "czwórki". Tematem do dyskusji pozostaje, która oprawa dźwiękowa jest lepsza, co nie zmienia faktu, że obie mają tego samego autora - po raz kolejny drugi omawiamy pracę Jeremy'ego Soule.

Lata 90. ubiegłego wieku to epoka kilku kamieni milowych w gatunku first-person shooterów. Na półmetku owej dekady stoczyła się na nas lawina tytułów do dziś dzierżących miano kultowych, a każdy kolejny rok przynosił nowego pioniera gatunku: 1996 to Duke Nukem 3D i pierwszy Quake, końcówka 1997 dała nam Quake II, ale prawdziwych zawrotów głowy można było dostać obserwując peleton roku 1998 - przed dynamicznym Forsaken, solidnym SiN oraz legendarnym dziś Half-Life na rynku pojawił się kolos tytułem Unreal, którego technologiczną rewolucyjność można porównać z nowatorstwem Crysisa dziewięć lat później. Oprócz niespotykanej wcześniej grafiki, produkt Epic Games cechował się świetnym klimatem, na który składała się omawiana dziś ścieżka dźwiękowa.

Wczoraj Game Informer opublikował artykuł, w którym powołując się na zaufane źródła wyjaśnił, że na tegorocznym E3, a może nawet wcześniej, Nintendo zapowie nową stacjonarną konsolę. Podobno sprzęt pokazano już kilku developerom, a koncern tym razem ma nie popełnić błędu wypuszczenia sprzętu opartego na przestarzałej technologii.

Oczywiście nowa konsola powinna sporo namieszać na rynku, przymuszając dwóch innych producentów do wymiany swoich starzejących się już urządzeń na next-next gen. Najbliższe 2 lata będą ciekawe, ale trudno niezauważyć, że osoby nielubiące grać na PC mają dziś więcej alternatyw, niż kilka lat temu, gdy PlayStation 3, Xbox 360, Wii, DS i PSP wchodziły na rynek -  tablety, smartfony i OnLive to ledwie początek długiej listy, która rozwija się w zabójczym tempie w chwili, gdy to czytacie.

Powstaje pytanie, ile czasu jeszcze taki system będzie się utrzymywał i czy przypadkiem tradycyjnie rozumiane konsole powoli nie odchodzą do lamusa. W rozwinięciu czeka na Was bardzo ciekawy materiał wideo omawiający ten temat, do tego oczywiście pełne tłumaczenie.

Ostatnio gameplayowi koledzy przetarli szlaki dla wpisów tapeciano-screenshotowych, więc i ja dołączę do pochodu i czymś się podzielę. Zrzuty z ekranu z Wiedźmina 2 w rozdzielczości podwojonego Full HD, doskonałe jako tapety na pulpit systemu. O samej grze powiedziano już wszystko (kto nie czytał, polecam świetny felieton Olka), toteż nie będę dolewał wody - galerię macie na wierzchu.

A teraz, marzyciele moi, spróbujcie nie myśleć o tym, jak wspaniale będzie za kilka lat (zakładam optymistycznie) oddawać się rozkoszy oglądania gier czy filmów w takiej rozdzielczości... Full HD przecież w końcu nam znudzi się tak, jak low-res z tamtej epoki.

UPDATE: Jednak się nie udało i po obrazki trzeba zajrzeć do środka :( At least I tried.

Rock zwiastował Wam ostatnio zbliżającą się premierę pierwszego odcinka internetowego serialu Mortal Kombat, ja z kolei z jeszcze większą przyjemnością mogę go tutaj umieścić. Panie i Panowie, przekonajcie się sami. Filmik na wierzchu, a w rozwinięciu wpisu  znajdziecie kilka szczegółów nt. produkcji oraz film, od którego wszystko się zaczęło - Mortal Kombat: Rebirth (z polskimi napisami).

Napisanie poniższego tekstu odkładałem już od jakiegoś czasu. Wczoraj jednak moja cierpliwość się skończyła, więc stwierdziłem, że najlepiej od razu wylać swoje żale. Oto mój krótki i na pewno dla części osób nieprzyjemny komentarz do tego, co wyprawia się na polskich forach dyskusyjnych, komentarzach do newsów i innych obszarach wymiany tzw. subiektywnej opinii.

Jako blogger, a przede wszystkim jako osoba interesująca się branżą gier, podobnie jak Wy, regularnie przeglądam serwisy związane z tematyką. W zdecydowanej większości odwiedzam strony zagraniczne - anglo- i niemieckojęzyczne - przede wszystkim z tej racji, że przeważnie szybciej od rodzimych odpowiedników przekazują informację, w przeważającej mierze również w bardziej rzetelny i dokładny sposób. Istnieje ku temu jeszcze jeden, również istotny powód - nie muszę oglądać tam prania się po mordach wśród czytelników komentujących informacje i felietony. Niestety, ale właśnie ten ostatni czynnik coraz mocniej odstrasza mnie od śledzenia opinii rodzimej społeczności graczy.

Lubię dobre filmy akcji z porządnie zrealizowaną walką, ale doceniam też takie przypadki, gdy coś zdecydowanie poszło nie tak. Marni aktorzy, cienka choreografia, a po ujrzeniu takiego "dzieła" nie wiemy, co powiedzieć. W poniższym wpisie przygotowałem (subiektywne) zestawienie scen walki, przy których śmiech będzie najlepszą reakcją. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że ktoś na etapie realizacji był na poważne przekonany, że kręcona scena jest w porządku i jak najbardziej nadaje się do pokazania publice.

Zapewne nie jestem jedyną osobą, do której World of Goo przemówiło nie tyle nowatorską rozgrywką, co przede wszystkim czarodziejską oprawą. Przyznaję bez bicia, że od początku głównym powodem grania w produkcję 2D Boy była możliwość obcowania z wietrznym światem goo i wsłuchiwania w nastrojowy soundtrack. Z ekranu i głośników bije klimat tandemu Burton/Elfman, choć to nie oni stoją za tym dziełem. Nie szkodzi.

Za pół roku wreszcie będę mógł zagrać w kontynuację jednej z moich ulubionych gier ever. Oczekiwanie na dalsze wirtualne przygody Mrocznego Rycerza umilać mi będzie komiks noszący ten sam tytuł, co gra, i stanowiący pomost pomiędzy "jedynką" i jej kontynuacją. Dziś mamy okazję zobaczyć, czego można spodziewać się po tym wydawnictwie - zapraszam do zapoznania się z pierwszymi stronami tej opowieści graficznej. Wygląda na to, że ktoś naprawdę solidnie podszedł do tematu.

Historia opowiadana w komiksach pokaże nam, co miało miejsce po wydarzeniach, których uczestnikami byliśmy na wyspie Arkham, a które poprzedzają fabułę kontynuacji. Za fabułę odpowiada nie kto inny jak Paul Dini, scenarzysta obu gier, przede wszystkim znany jako współtwórca i autor historii opowiadanych w takich serialach animowanych, jak legendarne Batman: The Animated Series czy Tiny Toon Adventures i scenarzysta komiksów z universum DC.

W natłoku mniej lub bardziej udanych produkcji od czasu do czasu trafia się perełka, która łamiąc współczesne jej trendy dumnie kroczy pod prąd nurtom, całkowicie ignorując efekciarstwo i eksploatowane do bólu sposoby na szybkie przyciągnięcie uwagi gracza. Do tego skromnego grona z pewnością zalicza się Shadow of the Colossus. Pośród jej zalet - obok magicznej atmosfery osamotnienia w olbrzymiej krainie oraz dużej pomysłowości w rozgrywce - wymienić należy oprawę muzyczną, doskonale spójną z tym, czego doświadczamy od pierwszych minut gry.

1 kwietnia 2011 już prawie za nami, a wraz z tym - koniec żartów i powrót do poważnych newsów. Tegoroczny Prima Aprilis obrodził w kawały robione przez redaktorów, ale tradycyjnie też kilka żartów sprawili twórcy i wydawcy gier - wybrane niespodzianki zamieszczam w rozwinięciu newsa.